Saba

Madelon was hier 2 weken op bezoek en alhoewel we het er van te voren wel over hadden gehad om naar Saba of St. Eustatius te gaan hadden we er eigenlijk niets meer voor geregeld. Dus toen ze er eenmaal was besloten we dat dan toch nog last minute te regelen.

Toen DrGlen hoogte van het plan kreeg werd ie helemaal enthousiast en hij zou wel wat dingen gaan regelen. (hij gaat namelijk elke 6 weken van zaterdagmiddag tot zondagavond naar Saba om zich helemaal uit de naad te werken en half overspannen weer terug te komen) En aangezien we nog maar een dag of 3 hadden vond ik dat wel prima. Uiteleindelijk vertelde hij de dag voordat we vertrokken dat ie iets voor de eerste 2 nachten had kunnen regelen bij Queens Garden Resort, alleen de laatste nacht zat het hotel al vol dus moesten we toch zelf nog iets zoeken.

En toen ging ik Queens Garden Resort googlen, dat bleek het meest dure hotel van het hele eiland te zijn. En als DrGlen er heen gaat mag hij er altijd gratig overnachten, maar goed, hij komt dan ook om alle zielige beestjes op het eiland te helpen. Dus ik vroeg aan hem wat wij er voor moesten betalen. Dat wist ie eigenlijk niet, maar hij ging er vanuit dat we wel een vriendenprijsje kregen. Tegen de tijd dat hij eindelijk achter de prijs was moesten we al bijna het vliegtuig in, dus uiteindelijk had het weinig uitgemaakt, we gingen toch niets anders meer zoeken. Maar laten we zo zeggen, het was best een flinke korting, maar het was nog een best ribje uit ons lijf.

De vlucht naar Saba toe was al een hele beleving. De landingsbaan van Saba is de kortste ter wereld, er gaan dus ook alleen maar kleine vliegtuigjes heen. Omdat dat vliegtuigje van dezelfde luchthaven vertrekt als alle grote boeings enzo moet je wel door de standaard security maar als je dan vervolgens bij het vliegtuigje aankomt lijkt er van geen enkele veiligheidsmaatregel sprake. Naja das niet helemaal waar hoor, er liggen reddingsvesten onder de stoelen. Maar verder is het net alsof je in een bus met vleugels stapt. Madelon en ik zaten op rij 1, zo ongeveer bij de piloot op schoot.... letterlijk. Nix veiligheidsdeur, nix cockpit is verboden terrein, als ik mijn arm uitstak kon ik de piloot aanraken. De co-piloot hield nog even een gezellig babbeltje met ons en toen vetrokken we. Bij het taxien hing de piloot lekker met zijn arm uit het open raampje, en terwijl ik gebiologeerd was door alle knopjes, wieltjes, schuifjes en de ductape om zijn stuur-ding, stegen we op.

De hele vlucht duurt 12 minuten. En de landing is ook nog een spektakel, het vliegtuig vliegt recht op de grote berg die Saba heet af. Maar omdat de landingsbaan haaks op de aanvliegroute ligt maakt hij op het laatste moment een bocht, vlak langs een uitstekend stuk rots en plant dan netjes het vliegtuig op de landingsbaan. En dan heeeeel hard remmen.

Bij het uitstappen helpt de piloot mee met de koffers uitladen (die ook echt uit de raarste hoeken en gaten komen) en dan stap je de luchthaven binnen, wat eigenlijk een groot uitgevallen huis is, waar iemand voor de volledigheid even vraagt hoe lang je blijft... omdat dat hoort ofzo.

Op de luchthaven stond Eddy ons op te wachten. Op het hele eiland zijn iets van 8 taxis en alle chauffeurs heten Eddy, Peddy, Benny, Billy of iets in die richting. En Eddy zou ons naar het hotel brengen.

Het hotel lag aan de andere kant van het eiland. Er loopt 1 weg van de ene naar de andere kant, dus we zagen meteen mooi het grootste deel van het eiland.

Het hotel was prijzig maar maakte de prijs ook wel waar. We werden al bij de taxi verwelkomd en kregen meteen een glaasje met iets wat op een alcoholvrije cocktail leek. (jaja heel netjes, ik had wel zwanger kunnen zijn :-p) Na een kort babbeltje werd de kamer gewezen, die bestond uit een woonkamer met zo'n eikenhouten bureau en een bank, een slaapkamer met een handdoek gevouwen in de vorm van een olifantje op het bed, een fancy massage douche (die er vooral fancy uitzag, bij het inschakelen kwam er vooral veel gepruttel en gesputter en een lichte schimmellucht uit, maar weinig massage, de gewone douchefunctie was overigens prima) en een jaccuzi met uitzicht op de tegenoverliggende berg. Verder alleen maar het geluid van vogeltjes en krekelbeestjes en als klapstuk: nauwelijk muggen!!

Toen zijn we om te beginnen een stukje gaan wandelen naar "the ladder", dat is een heel steil trap-weggetje waar vroeger ALLE spullen binnen kwamen, die vervolgens dus die hele trap op moesten (en dan hebben we het over 800-900 treden!!). Madelon en ik zijn tot halverwege gelopen en toen vonden we het wel mooi geweest, we moesten ook nog terug. Bovenaan de ladder gekomen moesten we nog best een stuk omhoog lopen, maar een van de hotel-meisjes had ons verteld dat liften ook vrij makkelijk ging op Saba, dus dat wilde Madelon meteen uittesten. En inderdaad, en de eerste de beste auto stopte ook daadwerkelijk en was ook helemaal niet beroerd om een stukje om te rijden om ons bij het hotel af te zetten. Super handig!

Savonds zijn we naar een barretje in Deep End gegaan (volgens mij het ENIGE barretje in Deep End) want daar traden "Brandi en Max" op. Brandi heeft ooit Popstar in nederland gewonnen, het zei mij helemaal niets, maar ze deden een leuke avond met covers en dingen. Op die eerste avond hebben we ook meteen kennis gemaakt met de lokale bevolking, allemaal superaardige mensen maar niet allemaal even snugger. Geeft nix, een hoop gratis drank (we gingen alleen duiken de dag erna dus helaas ook veel cola) en we kwamen echt al iets van 6 mensen tegen die we in de 3 uur dat we op het eiland waren al eerder hadden gezien. Op de terugweg konden we met Ric meerijden. Ric zit ook in Queen Garden Resort en verblijft voor 3 maanden op Saba om het vliegveld veiliger te maken. Ze hebben een punt maar ergens is ook juist het gevaar van de landingsbaan wel wat het zo bijzonder maakt.

We hebben 2 ochtende gedoken, helaas kom je OVERAL amerikanen tegen en sochtends meteen in de taxi al zaten we met een erg luidruchtige dame. Gelukkig werd die op een andere boot gezet en hadden wij gewoon een fijne groep. Wat ik het meest interessant vond van alle duiken was het zwarte bolletje met gele stippen van ongeveer 2 cm doorsnee want in een hoekje heen en weer aan het drijven was. Bleek achterafgezien een baby-box-fish te zijn, maar je zag er geen voor of achterkant aan. Heel maf.

De eerste middag hebben we eerst een hele tijd bij het hotel gehangen, van duiken wordt je moe en van zo'n hotel wil je ook bijna niet meer weg. Maar uiteindelijk zijn we aan het eind van de middag nog naar Windwardside gelopen. Een wandeling van een uur, waar we het meest afschrikwekkende beest van Saba zijn tegenkomen, een slang. Verder is er echt niets aan wildlife, het regenwoud is echt supermooi, maar meer dan hagedissen en wat vliegebeestjes kom je niet tegen want apen, oerwoud-hertjes en bos-krokodillen hebben ze er gewoon niet.

In Windwardside liepen we weer tegen Ric aan, die verbijsterd was dat we waren komen lopen maar hij bood ons wel een lift terug aan. Hij moest alleen nog eten, dus wij gingen mee. Naar een restaurantje waar een duitse man een heule grote bbq had staan waarop ie elke dag van de week 1 soort vlees bereidde en die had je maar te eten. Zondag was Steak-zondag en dus was het steak. Na het eten zijn we met Ric mee terug gereden naar het hotel. En omdat Brandi en Max de dag erna in een restaurantje zouden optreden hebben we meteen met Ric afgesproken daar ook heen te gaan.

De tweede middag moesten we van hotel switchen en kwamen we in Julianas hotel terecht, een stukje goedkoper, ook prima, maar duidelijk wel minder (je raakt verwend he)

Savonds dus weer naar Brandi en Max waar ook weer de halve Queen Garden bemanning aanwezig was en na afloop hebben we nog een hele tijd met hun gedronken en gekletst.

De laatste dag hebben we nog een hike van 2,5 uur gedaan die ergens hoog op een heuvel begon. Wederom zijn we daar heen gelift, met een man die het OF heel laat had gemaakt de voorgaande avond OF graag sochtends al alcohol dronk aan de lucht te ruiken, maar ook hij vond het geen probleem speciaal voor ons de berg op te rijden. De hike kwam weer bij Queens Garden Resort uit (ja zo makkelijk kom je niet van ons af hoor), en vanaf daar zijn we weer terug gelift naar het hotel om onze spullen op te halen en terug naar het vliegveld te gaan (dat wel weer met een taxi, liften met een flinke koffer is net wat lastiger)

Op het vliegveld hebben we bij Ric in zijn kantoortje gewacht tot het vliegtuig er was, door de controle (lees paspoort controle, flesjes water enzo is allemaal geen probleem, dat mag gewoon mee) en weer terug in het vliegtuig. Ook de opstijging is grappig, de piloot doet de motoren voluit aan en trapt ondertussen op de rem, tot het hele vliegtuigje begint te trillen en dan gaat de rem los en ben je in no-time opgestegen.

Op Sint Maarten kwam Eva ons ophalen met een bloot-geschoren Miloutje en kwamen we direct weer in de chaos die Sint Maarten heet terecht. Dik in de file (op een stukje wat normaal nog geen 10 minuten is), Dan mis je meteen de rust wel heel erg.

Het was echt heel leuk!!

(ik heb overigens meteen aan DrGlen gevraagd waarom ie me nooit meeneemt. Het blijkt dat ie er wel over na heeft gedacht maar dat de "praktijkruimte" op Saba zo klein is dat er gewoon geen plek is voor 2 dierenartsen. Maar goed, dan kunnen we in ieder geval afwisselen, dus hij zou het in overweging nemen)