Ook maar weer eens wat verhalen over de kliniek

De hond met de bloeding is allemaal prima gegaan en is inmiddels weer thuis... of op straat... ik weet eigenlijk niet of het een zwerfhond of een hond met eigenaar was.
Ik heb een paar dagen na die bloeding hond mijn eerste pootamputatie gedaan bij een kat. Ik had een keer samen met Narendra Reddi (de Indiase dierenarts) een pootamputatie gedaan bij die hond van dat treinongeluk, maar dan ben ik vooral van het klemmetjes vasthouden en het “oeps!” zeggen als er een groot bloedvat wordt doorgesneden en flink begint te spuiten, maar dat zag er ook allemaal wel heel bloederig en bruut uit. Gelukkig is zo’n kat dan veel kleiner en deze had al helemaal geen dikke pootjes meer omdat het een verlamde kat was. Sterker nog, het is eigenlijk gewoon en suicidale kat want hij was al 3x geamputeerd (2x links, 1x rechts, wel steeds de achterpootjes hoor :-p) maar elke keer begon ie na een tijdje aan zichzelf te eten, en dat was ook wat er nu gebeurde, van het deel wat er nog over was was ie gaan eten en er stak een flink stuk bot uit, dus er moest weer een stukje vanaf. Clementien zei al dat het misschien beter was om hem te euthenaseren omdat het al zo vaak was gebeurd, dus ik vond het de perfecte oefen-kandidaat, mocht het fout gaan dan heb ik hem op een wat alternatieve wijze toch geeuthenaseerd:-p Maar het ging allemaal prima alhoewel er nu praktisch niets meer van het pootje over was. En de hele week erna bleef de kat netjes van zijn hechtingen af, dus het zag er goed uit. Totdat Obulesh zei dat ie niet at, dus toch maar weer onderzocht, bleek dat zijn darmen helemaal vol zaten met kattengrit. En kattengrit is erg stevig en hard (en scherp?!) dus dit was zijn laatste en succesvolle zelfmoordpoging. We hebben nog geprobeerd hem te laxeren, maar na 2 dagen ging ie toch dood. Beetje jammer.
Alhoewel ik het nog steeds leuk vind op de kliniek is de uitdaging inmiddels wel een beetje weg. Er is totaal geen aanvullend onderzoek te doen (echo, rontgenfoto’s of zelfs eenvoudig bloedonderzoek) omdat die apparaten gewoon te duur zijn. Dus alles wordt gebaseerd op wat je zo aan het dier kan vinden, en daarbij zouden al die apparaten weinig toevoegen, want alle problemen die hier voorkomen worden terug geleid tot 4 ziektes. Dat zijn distemper, parvo, tickfever en rabies (hondsdolheid), meteen allemaal ziektes die in nederland praktisch niet voorkomen en dus ook bijna niet in mijn boeken worden genoemd (gelukkig heb ik al 1 boek van 4 kilo aan renske mee terug kunnen geven, scheelt weer voor straks). Ze zijn redelijk van elkaar te onderscheiden,maar het is zelfs zo dat als de enige symptomen koorts en niet eten zijn, dat op basis van de koorts wordt bepaald wat het is; 39,7 is distemper en alles vanaf 40,0 is tickfever. En eigenlijk maakt het qua behandeling ook niet zo gek veel uit want voor het ene gebruik je het ene breedspectrum antibioticum en voor het andere het andere breedspectrum antibioticum, dus zelfs als het iets totaal anders is knappen ze meestal wel op. En in die zin gaat het me soms een beetje vervelen, meestal zitten we wel goed met de diagnose, maar al zit je er totaal naast heb je meestal toch wel resultaat gezien de grote berg antibiotica, dus echt een 6 jaar durende diergeneeskunde opleiding heb je er niet voor nodig. Alhoewel er soms ineens een speciaal geval komt, zoals de plaskater of laatst een hondje met een huidziekte die ik me vaag van plaatjes uit boeken kon herinneren. Maar wat dan ook jammer is, ik had dat hondje prednison voorgeschreven en wilde hem graag terug zien na 2 weken, maar als het dan goed gaat (wat Narishima beweerde van de broer van de eigenaar gehoord te hebben) dan komen ze dus niet terug, maarja, als ze dood gaan komen ze ook niet terug, dus je hebt geen flauw idee of je behandling heeft gewerkt. Dus ja, er zijn leuke dingen, maar ik denk dat ik er op diergeneeskundig opzicht niet verschrikkelijk veel van op steek. (Alhoewel Clementien als weerwoord had dat ik hier wel leer te luisteren naar het dier...)
Voor de operaties is die 6 jaar opleiding overigens wel erg nuttig :-p

En momenteel zit ik dit bericht te "publiceren" (was namelijk al getypt) met een puppie op schoot waarvan het linker achterpootje gebroken is, dus in een splint zit, het rechter achterpootje zit helemaal in het verband want daar loopt een wond van over de hele lengte van het pootje en ook zijn hele linker voorpoot zit in het verband. Maar hij kan zich redelijk voortbewegen en heeft nog geen een keer gepiept (behalve als ie honger heeft, dan gaat ie heel hard janken)
foto volgt