Nog meer vriendjes en vriendinnetjes

Een dag na het Noor verhaal werd ik door de eigenares van de plaskater uitgenodigd om samen met Jivananda (de oud karuna-medewerkster) en Noor pannenkoeken te komen eten en film te kijken. Ohja, en of ik dan meteen ook even naar de kat kon kijken want hij had volgens haar nog niet geplast (en dat zou dan waarschijnlijk wederom een probleem zijn want dat was dan al anderhalve dag). Dus ik moest eigenlijk wel. (Puja was ook uitgenodigd, maar die wilde niet of kon niet) Onderweg ernaar toe kwamen we langs de suger cane bar. Waar ze, je raadt het al, sugar cane sap drinken – rietsuiker-stengel-sap als ik me niet vergis. En daar zat een vriend van Jivananda – of althans, daar leek het op – Andreas, een Duitser die hier ook al weer 10 jaar woont. Jivananda stelde me voor, ik kreeg een sugar cane sapje – apart spul – en hij zei dat we maar eens moesten afspreken want hij had een mooie moter en hij zou me de omgeving wel eens kunnen laten zien, dus hij zou wel bellen. Aangezien het leek alsof ie Mildred ook best goed kende en ik hem mijn nummer niet eens had gegeven vond ik het wel best. Jivananda zei later nog wel dat ie waarschijnlijk een beetje “sweet talk” zou doen, maar als je liet weten dat je niet geinteresseerd was dat ie ook wel op zou houden.
De vrouw van de kat, Cathylou, een franse, was net terug van een lange vliegreis ‘ergens’ vandaan en had ‘dus’ ergens last van, had ze blijkbaar altijd, maar wat het nou was was een beetje vaag. In ieder geval kon ze niet echt goed lopen (en dus ook niet met de kat naar de kliniek komen) en was ze ook niet in staat te koken (ze bleef maar verontschuldigen dat het ‘maar’ pannenkoeken waren, maar ik vond het wel best). We keken “Troy”, maar ik was al bang dat het een vrij lange film zo zijn en al voor de helft gingen Jivananda en Noor weg omdat de een vroeg naar huis wilde en de ander ineens werd weggebeld, dus zat ik daar met Cathylou film te kijken en elke keer als ze een beetje ging verzitten ging dat met veel ge-oef en gekreun gepaard.... ik denk dat ze last had van verstopping ofzo en was toch wel een beetje benauwd dat een deel daarvan opgelost moest worden met scheten laten maar ik heb er gelukkig nix van gemerkt. Een half uur voor het eind van de film ben ik toch maar gegaan omdat het ook al laat werd en ik bang was dat de riksja’s straks weg waren. (en echt heel erg vond ik het ook niet, want we hadden niet echt een gesprek ofzo, ik had meer het idee dat ik bij een wildvreemde tv zat te kijken)
De volgende dag ging de huistelefoon (ik was even vergeten dat ik die ook nog had), het was Andreas, die dus wel zo goed contact had gehad met Mildred dat ze hem het nummer had gegeven. Of ik zin had om wat te gaan eten, tuurlijk, ik heb toch nix te doen. Dus in Puttaparthi afgesproken bij de bibliotheek (want daar was ik en hij was te vroeg :-s) en toen vroeg ie of we in puttaparthi wat zouden eten of dat we wat zouden halen en bij hem thuis opeten. En hij neigde eigenlijk zelf naar dat laatste. Nou vond ik het een beetje erh... naja raar, maar zag er toch niet echt gevaar in aangezien het een goede vriend van Jivananda was en hij blijkbaar ook wel eens met Mildred had afgesproken, en ach, je staat zo weer op straat toch? Dus achterop zijn India-harley-davidson (ik heb nix met motors maar dit was wel een mooie) eten gehaald en naar zijn huis gereden... wat 4 km de andere kant opvan enumalapalli lag (heheh... ik dacht dat ie IN puttaparthi woonde, in Branumapalli sta je toch iets minder snel buiten, of naja, je staat wel buiten, maar dan ben je verdwaald :-p) Hij had overigens al snel in de gaten dat ik me een beetje zorgen maakte en toen zei ie wel dat ik nergens bang voor hoefde te zijn omdat hij een van de trouwste Sai Baba aanhangers was en dat ie die reputatie echt niet op het spel ging zetten.
Bij zijn huis aangekomen vroeg ie of ik mijn telefoon uit wilde zetten, daar was ik dan ook weer niet zo blij mee, maar ik vind het opzich ook wel weer logisch, zeker voor de wat zweverigere typjes, dus vooruit. Zijn woonkamer bestond uit een bank (of naja 2 aan elkaar geknutselde matrassen) en een berg Sai Baba foto’s en andere goeroe’s en een soort altaartje (maar dat hebben dus al die Sai Baba mensen)
We hebben met name wat over koetjes en kalfjes zitten praten en later over onze levens. En hij is dus echt van super succesvolle zakenman overgeslagen naar zweverige Sai Baba aanhanger, nadat ie op 27 jarige leeftijd een droom over Sai Baba had gehad die terwijl ie er nog nooit van had gehoord. Toen is ie binnen een maand ofzo met zijn werk gestopt, heeft eerst een jaar of 7 de wereld rond getrokken en is toen hier gaan wonen. Op dit moment doet ie ehh.. healings geloof ik en verder doet ie vooral veel nix, wat volgens hem heel moeilijk is omdat je ziel bevestiging nodig heeft door dingen te doen. (en okeej ik geef hem gelijk, ik kan dat niet, gewoon maar zitten en nix doen)
Toen vroeg ie of ik het goed vond als ie mij ging lezen, ach ja waarom niet. Maar toen zei ie eigenlijk toch best wel veel dingen die klopten, dus dat was toch ook wel apart. (ik weet even niet meer precies wast ie allemaal zei, maar dat doet er ook niet zoveel toe)
Verder ging het over de bergen vriendinnetje die ie had gehad en op een gegeven moment toen ie me weer aan het analyseren was zei ie dat ie het gevoel had dat ie me moest vasthouden. Hoooo eventjes, analyseren vind ik allemaal best, maar ik vind deze afstand tussen ons mooi zo, die hoeft niet kleiner. En toen zei ie dat ie ook wel wist dat ik het niet wilde, maar zijn gevoel gaf hem dat in, dus hij moest toch zijn gevoel uitspreken... hmmm. Naja het was opzich wel okee, maar ik had niet de behoefte om hem nou meteen de volgende dag maar weer te bellen ofzo, dat heb ik ook tegen hem gezegd, ik wil best nog wel eens wat afspreken, maar nu even niet. Dat vond ie best.