De minder leuke kant van het werk

De afgelopen week was lichtelijk dramatisch (ik was ook zo blij dat ik die 2 dagen met Anjalee weg kon want ik zat er een beetje doorheen)
Het begon met een baby beertje wat ergens gevonden was en naar de kliniek werd gebracht. Nou blijf ik redelijk met mijn handen van de wildlife af gewoon omdat ik daar nix over weet. Maar het beertje was blind, waarschijnlijk omdat ie geslagen was, en hij had diarree. Na 2 dagen ging ie dood.
De dag daarna werd er een veulen geboren op de kliniek. Het was bekend dat het paardje drachtig was, maar wanneer het veulen exact zou komen was niet bekend. Nou maakt dat in india niet zo veel uit want al die beesten redden zich best en ook in dit geval was het goed gegaan. Midden in de nacht had het paardje een leuk klein veulentje naar buiten gepoept. Alleen niemand had het in de gaten gehad (er is wel een night watchman maar die moet de hele kliniek in de gaten houden dus die had het verder ook niet gemerkt) en toen de volgende ochtend de eerste mensen aan de cattle kant kwamen, zagen ze dat de honden een deel van het veulen hadden opgegeten (tussen de achterbenen was een heel stuk van de spieren weg en het was ook niet meer te zien of het een mannetje of vrouwtje was geweest) maar het veulen leefde nog wel. Ze hebben nog geprobeerd om hem een beetje op te lappen, maar hij besloot die zelfde middag nog om dood te gaan (wat voor het veulen ook maar beter was)
Die zelfde middag had ik een paar sterrilisaties waaronder een pomeranian. Pomeranians zijn de kleine witte pluizige keffertjes die erg gestresst kunnen doen. Ik had er nog nooit een gesterriliseerd maar het ging eigenlijk naar mijn idee gewoon goed. Tot ik de volgende dag op de kliniek kwam... toen was ie dood. En het gebeurt iedereen hier een keer dat er een hechting losschiet waardoor ze doodbloeden... maar waarom nou juist deze hond, de eigenaresse was een ontzettend leuk meisje van een jaar of 15. Dus ik wilde voor mijn eigen gevoel nog wel even postmortem doen omdat ik niet het idee had dat het een lastige operatie was geweest. Bij postmortem bleek dat ie niet was doodgebloed, waar ik wat dat betreft erg blij om was, maar dat ie waarschijnlijk al een hart probleem had gehad (ik heb niets gehoord toen ik naar zijn hart luisterde) en dat ie wel wakker was geworden maar later gewoon van de stress is dood gegaan. Het hondje is natuurlijk nog steeds dood, maar ergens voelde het wel goed dat het niet de fout was van mijn operatie, dus ik voelde me er toch ietsjes beter door.... totdat het meisje kwam.... ik heb nog nooit iemand zo hard zien huilen. Ze stortte echt letterlijk in, begon te schreeuwen en te huilen, was echt heel akelig om te zien en dan voel je je toch heel schuldig en ga je denken of je misschien toch dingen anders had moeten doen (zoals het hondje gewoon meteen mee terug naar huis geven zodra ie wakker is – maar dat hebben we nog nooit gedaan met een teefje) Dus ik zat er na die dag wel even flink doorheen. Gelukkig heeft Narendra haar inmiddels een nieuw Pomeranian puppy gegeven en schijnt ze er heel blij mee te zijn, dus het grootste verdriet is wel weg. (en dit keer is het een mannetje dus die hoeft niet perse geopereerd te worden :-p)
Maar er zijn ook wel wat leuke dingen op de kliniek, er zit op dit moment een vleermuis. Maar het woord “bat” snappen de indiers niet (ze denken eerder dat ze iets verkeerd hebben gedaan want “bad” kennen sommigen wel) Dus zei Clementien dat we hem dan maar “Batman” moesten noemen, want die kenden ze natuurlijk wel. Ik vond het al een beetje vaag dat ze een “bat” niet kenden maar “Batman” wel... maar ik kwam er al snel genoeg achter dat ze ook Batman niet kennen, want Vankatesh noemt de vleermuis nu “Blackman” :-D
En we hebben een hond zitten die puppies heeft gekregen (maar die willen we zo snel mogelijk weg anders krijgen die puppies al de ziektes die op de kliniek rondgaan)
En er kwam gisteren ineens een man met een gigantische Duitse Dog, het leek echt net of ie daar met zijn tijger stond, zelfde kleur zelfde grootte, echt bizar.
Laats had ik ook ineens weer even een taal barriere probleem, of naja, ik zei iets heel normaals, maar ze vonden het super grappig. Er was een mannetjes hond die een ongeluk had gehad en hij was flink blauw tussen zijn achterbenen. Dus dan wordt er een magisch zilver verband aangebracht, maar da’s best lastig om dat op zijn plek te houden. Dus uiteindelijk leek het net een luier. Je moet namelijk wel zorgen dat ie nog gewoon kan poepen en plassen. Dus halverwege terwijl Narishima het verband aan het aanleggen was besloot ie een plas-gaatje te knippen en ging een beetje met die schaar in het verband lopen rond knippen. Dus ik zei “Carefull huh, that’s delicate” en vervolgens ging Obulesh aan alle andere indiers vertellen dat ik het over “Delli cut” had. (poot amputatie heet hier leg-cutting, en een stuk uit het oor knippen heet ear-cutting, ik denk dat penis amputatie nu bekend staat als delli-cutting)
Mijn witte pup (die niet zo pup meer is, maar zo noem ik hem nou eenmaal) slaapt tegenwoordig op mijn dak en hij kan de deur open maken (ik denk dat ie het in 10 minuten tijd door had) als hij eten krijgt doet ie alles voor je. En da’s heel grappig, als ik eten vast heb gaat ie alvast proberen hoe ie het kan krijgen, dus hij gaat zitten, pootjes geven, op zijn rug liggen en dus tegenwoordig heel enthousiast de deur open doen (gaat naar binnen open dus ik heb er een lint aangehangen waar ie aan kan trekken) zonder dat ik iets tegen hem zeg, heel grappig.