Hiep Hoi... lammetjes *zucht*

Nou op veler verzoek….of nee…. Eigenlijk alleen op Derk-Jan zijn verzoek, een update.
Het lijkt idd nog alsof ik in India, helaas... niets is minder waar. Ik ben van het ene uiterste in het andere uiterste beland. Van heerlijk warm (of iets TE warm misschien), lekker ontspannen, veel plezier en veel ice cream coffees, naar nachtvorst, continu werken, mijn eerste overspannen halfuurtje en thee, thee en nog eens thee..... Ik ben weer in Engeland.
Bij deze wil ik de 2 personen (ik zal geen namen noemen) die ik vorig jaar heb gevraagd me alsjeblieft tegen te houden als ik weer wilde gaan hartelijk bedanken voor hun inspanningen die zoals duidelijk moge zijn geen baat hebben gehad, maar kom op zeg, jullie hadden op zijn minst mijn paspoort kunnen kwijtmaken!! (nee hoor, ik geef niemand de schuld, ik weet dat ik zelf zo stom ben geweest)

Goed... ik zal eerst india even afronden. Ben dus 22 februari weer op weg naar huis gegaan. Ik had nog heul even stress toen we in de auto stapten want na 10 meter stapte Bapi uit met een geirriteerd gezicht. “Punchar” ( = puncture = lekke band). Dus ik begon het al een beetje benauwd te krijgen... tuurlijk ik WIL helemaal niet naar huis, maar het vliegtuig missen leek me ook geen goed idee. Dus ik besloot in mijn stress Vera een smsje te sturen. Nou die jongens die kunnen wel mee gaan doen met een wedstrijd banden verwisselen, want toen ik mijn smsje af had zat de reserveband er al bijna weer op (en ik sms niet in het tempo van een bejaarde – alhoewel het met die ‘nieuwe’ telefoon wel net allemaal iets langzamer gaat) Dus dat was allemaal geen probleem, ze gingen hem zelfs meteen nog laten plakken wat een half uurtje duurde.

Het vliegtuig ging om half 4 sochtends en ik had een gangpad plaats... weer wat geleerd, altijd een raamplaats nemen. Want ik kwam niet zo goed in slaap, maar toen ik eenmaal sliep werd ik vrij snel wakker geschuddeld door de dame naast me die vervolgens wel 10 minuten weg bleef om naar de wc te gaan. Bij terug komst viel ze uiteraard meteen weer in slaap... en eigenlijk ik ook wel. Maar op een of andere manier kreeg ze het voor elkaar om me binnen een uur alweer wakker te schuddelen omdat ze WEER naar de wc moest, grrr. Daarna heb ik nauwelijks meer geslapen... fijn. (Ik had de avond ervoor natuurlijk ook al niet geslapen want het is 3 uur rijden, 2 uur inchecken, dus we gingen rond een uur of 10 weg van huis)
Toen op Frankfurt moest ik nog 4 uur wachten en bleek dat de helft van de vliegtuigen niet ging ivm staking... de mijne ging gelukkig wel.
En toen kwam ik maandag middag thuis. Ik heb die hele week mijn tijd zoveel mogelijk benut om zoveel mogelijk vriendjes en vriendinnetjes te zien, dat terwijl ik lekker aan het jetlaggen was. Ik zat te tellen, heb geloof ik in die 4,5 dag tijd 11 sociale dingen gedaan, dus niet slecht al zeg ik het zelf. En tussendoor vooral geslapen en even snel mijn tas ingepakt.
Enige nadeel is dat ik al half kapot in Engeland aankwam en wel meteen aan het werk moest, want Caroline heeft in de week voordat ik kwam een borstamputatie gehad en mag dus niet zoveel. Voorheen was het nog zo dat we dan samen de lammetjes voerden, die moeten namelijk officieel 4 x per dag, dus dan deed zijn ze sochtends en af en toe om 11 uur savonds en ik tussendoor, of als ze een vrije dag had deed ze het ook wel smiddags. Nu ben ik daar dus verantwoordelijk voor, want Tim zegt gewoon “I don’t do lambs”, dus ik vroeg nog heel sarcastisch wie ze dan gedaan had toen Caroline in het ziekenhuis lag en toen had ie ze uit pure noodzaak wel gedaan, maarja nu ben ik er dus nu zit ik er mee opgescheept. En overdag komt zijn zus nog wel eens helpen, maar ik ben ALTIJD de gene die het ‘savonds moet doen. Dus als ik er ‘snachts uit moet (om de schapen te checken), moet ik om 12 uur op en beginnen met lammetjes voeren, en als ik er savonds uit moet moet ik het aan het eind van de avond doen. En na een week is dat echt niet leuk meer (helemaal omdat de afgelopen 3 dagen die schapen maar bleven lammeren, en dan zijn er zoveel om in de gaten te houden), dus gister ging ik om 10 uur savonds naar buiten en om 12 uur kreeg ik even een nervous breakdown omdat ik NOG niet klaar was. Uiteindelijk kon ik om 1 uur naar bed (maar goed, daar zat dus een half uur doelloos ellendig in de stal zitten bij)
Dus dit is ook wel het meest slechte moment om mijn blog bij te werken, want tot gister was het zo erg nog niet hoor. Tim’s zus is erg meelevend en aardig, en haar vriend ook (die heeft me van het vliegveld opgepikt en heb het er toen al uitgebreid met hem over gehad) En Tim is verder ook niet heel onaardig... of naja... hij is gewoon zijn zeikerige zelf, maar niet erger dan normaal ofzo.
Dus ik ben weer in Engeland, ik krijg gelukkig maandag een vrije dag en dinsdag komen er 2 hollandse jongens meehelpen, maarja dat zijn jongens en jongens “don’t do lambs” waarschijnlijk :-s, maar wat andere aanspraak is altijd prettig.
(Overigens lopen er nog 2 jongens rond op het moment die ook wel gezellig zijn)

Wordt vervolgd.... of niet... want heb nooit zoveel tijd om te typen, gebruik mijn vrije tijd liever om te slapen