PuppyDa
Door: Pukkestuk
Blijf op de hoogte en volg Willemijn
11 Januari 2010 | India, Puttaparthi
Bhaskar (van de kliniek) heeft me vandaag samen met ene Adi en Muppet naar mijn hondje gebracht. Ik had vorig jaar mijn eigen hondje op de kliniek, die altijd met me mee liep, smiddags naast me ging liggen als ik in slaap was gevallen en uiteindelijk elke avond bij ons op het dak sliep. Vorig jaar meteen na mijn vertrek hebben ze die ter adoptie weggedaan (ze hadden het eerst al willen doen terwijl ik er nog was, maar dat heb ik ze verboden toen) En de meesten die geadopteerd worden wonen allemaal nog in de buurt maar de mijne was 37km verderop terecht gekomen. Gelukkig heeft Vankatesh een goed geheugen dus hij wist nog waar ie heen was gebracht.
Dus vanochtend een uur lang in de riksja en hoe verder we kwamer, hoe slechter de weg en uiteindelijk hadden we ook geen telefoonbereik meer. Toen kwamen we bij een klein dorpje (10 huizen ofzo?!?) en daar lag ie... ik moest even kijken, maar hij is wit en dat zijn de meeste niet. Toen we uitstapten begon ie samen met zijn maatje flink te blaffen..tot ik hem riep, hij sloeg in een keer helemaal om... hij was zooo blij, hij wist gewoon niet hoe ie zijn blijdschap moest laten zien, dus onder toezicht van het hele dorp werd ik midden op het pleintje afgelebberd door mijn hondje. Na een paar minuten werd ie wat rstiger en... ik was al zo verbaasd dat ie me nog kende, maar hij kende zelfs alle trucjes nog (naja gewoon zit, af, rollen en pootje, maar toch... hij kon overigens ook de deur open maken met een touwtje, maar die kon ik niet testen)
Het enige jammere is dat ze zijn mooie flapoortjes hebben afgeknipt :-s stomme indiers.
En van die man mocht ik hem wel meenemen... maarja wat moet ik er mee en hij had het daar wel goed geloof ik. (alhoewel Bhaskar hem misschien wel op gaat halen volgende week zodat hij voor hem kan zorgen)
Ik moet zeggen dat ik toch wel even moest slikken toen ik weer wegging.... maf is dat, had ik niet verwacht (aangezien ik jullie allemaal helemaal niet mis mwuahaha)
Dus vanochtend een uur lang in de riksja en hoe verder we kwamer, hoe slechter de weg en uiteindelijk hadden we ook geen telefoonbereik meer. Toen kwamen we bij een klein dorpje (10 huizen ofzo?!?) en daar lag ie... ik moest even kijken, maar hij is wit en dat zijn de meeste niet. Toen we uitstapten begon ie samen met zijn maatje flink te blaffen..tot ik hem riep, hij sloeg in een keer helemaal om... hij was zooo blij, hij wist gewoon niet hoe ie zijn blijdschap moest laten zien, dus onder toezicht van het hele dorp werd ik midden op het pleintje afgelebberd door mijn hondje. Na een paar minuten werd ie wat rstiger en... ik was al zo verbaasd dat ie me nog kende, maar hij kende zelfs alle trucjes nog (naja gewoon zit, af, rollen en pootje, maar toch... hij kon overigens ook de deur open maken met een touwtje, maar die kon ik niet testen)
Het enige jammere is dat ze zijn mooie flapoortjes hebben afgeknipt :-s stomme indiers.
En van die man mocht ik hem wel meenemen... maarja wat moet ik er mee en hij had het daar wel goed geloof ik. (alhoewel Bhaskar hem misschien wel op gaat halen volgende week zodat hij voor hem kan zorgen)
Ik moet zeggen dat ik toch wel even moest slikken toen ik weer wegging.... maf is dat, had ik niet verwacht (aangezien ik jullie allemaal helemaal niet mis mwuahaha)
-
11 Januari 2010 - 15:25
Ita Kloos:
wat een aangrijpend verhaal over je hond - héél bijzonder - en dan ook nog de foto - goed hoor! dank - Ita -
11 Januari 2010 - 18:07
Corry:
wat een blij weerzien heb je overal! Grappig dat het hele dorp uitliep! -
27 Januari 2010 - 17:15
Renske:
wat schattig!! je ziet m gewoon bijna lachen!!! echt super lief :-D
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
