Het huis en de kliniek.

Ik zit hier op dit moment dus samen met Mildred, die gelukkig al 5 maanden India-ervaring heeft, en daar ben ik erg blij mee. In het begin komt er zo ontzettend veel op je af dus ik ben blij dat zij een beetje de weg weet enzo.
Ons huisje staat in Enumulapalli, dat is ongeveer 2km bij Puttaparthi vandaan. In Enumulapalli zelf is niet heel veel te doen, we hebben 1 “hoofdweg” die uit betonplaten staat en wat zand-zijstraatjes.
We hebben een betrekkelijk groot huis (met tuintje), zeker voor Indiase begrippen, woonkamer, keukentje, 2 slaapkamers en een badkamer (met alleen koud water :-D) en een platdak met een terrasje erop. Er is 1 vaste huishond: Shanti, die komt vaak binnenliggen als we er zijn en soms komt Kali een andere hond de boel verstoren (die is continu op zoek naar eten en heel druk) en we hebben een huiskat: one-eye, die mist een oog.
Het was eerst even wennen aan alle geluiden die je snachts hoort, soms krijgen er wat honden mot en die beginnen dan luid te blaffen, of ze besluiten met zijn allen te gaan huilen. En verder zitten hier ook wat kraai-achtige vogels die een heel raar geluid maken. En rond een uur of 6 wordt India wakker dus dan zet iemand hier 500 meter vandaan muziek aan, dus daar mogen we dan ook van meegenieten. Inmiddels ben ik aan alle nachtelijke geluiden wel gewend, ik word er af en toe nog wel wakker van, maar val ook meteen weer in slaap. Dan hebben we overdag nog de lokale moslim. Die gaat om 5 uur ’s ochtends (daar wordt ik niet wakker van overigens) en om 7 uur… en dan gaat ie naar zijn werk denk ik…. En om 13 uur en om 17 uur en om 19 uur en om 21 uur het hele dorp verblijden met zijn gebed naar Allah ofzo, meestal is ie een kwartier aan het zingen, maar zo af en toen zegt ie alleen maar dingen, en als ie zijn dag niet heeft is ie ineens na 5 minuten al klaar. Maar ik vind het wel leuk om te zien dat dat soort dingen hier gewoon geaccepteerd wordt. In Nederland krijg je meteen hele buurtruzies enzo als er teveel overlast is, maar hier is dat allemaal prima. (Overigens kwam ik laatst thuis en toen zat er een vrouw in onze tuin te plassen… dat vond ik dan weer net iets teveel van het goede)
We zitten 5 minuten lopen bij de kliniek vandaan.
De kliniek is heel apart als je er voor het eerst komt. Er heersen hier hele andere ziektes dan in Nederland zoals Parvo en distemper (besmettelijke ziektes waar in Nederland tegen gevaccineerd wordt). En op de kliniek zit een aantal vaste “bewoners”, dat zijn de honden die niet meer zijn opgehaald door de eigenaar, nadat ze ziek werden. Veel daarvan hebben distemper gehad, met als overblijfsel dat ze verlamde achterpoten hebben, sommige kunnen nog wel een beetje “hoppen” anderen slepen echt met hun achterlijf (de meesten krijgen wel een soort van eelt en anders worden er fietsbanden om de slepende delen gedaan :-p). Het is even slikken als je het voor het eerst ziet, maar ze lijken het allemaal wel naar hun zin te hebben. Deze honden (een stuk of 20), liggen door de hele kliniek verspreid behalve de OK, maar ik kwam er laatst zelfs een op de wc tegen. Op het dak staat een grote kattenkooi waar op dit moment 8 katten inzitten, variërend van verlamde achterpootjes, geamputeerde pootjes, een blind kitten en wat gezonde katten. En op het dak staat ook een apenkooi, met van die standaard aapjes, weet even niet hoe ze heten. Daar zitten ook een hoop gezonde bij, maar ook eentje die nog maar 1 arm heeft, en ook zijn beentjes kwijt is, toch zie ik die regelmatig met zijn ene armpje en staart met behulp van zijn mond, in de takken klimmen.
Er is een aparte kamer voor de besmettelijke ziektes, en een apart werknemer (Vankatesh), en er zijn een aantal kennels om patiënten in te zetten (maar bijna altijd samen met een andere hond, tenzij het echt niet anders gaat)
Verder is er de “baas” van dit alles: Clementien, een Nederlandse vrouw die 13 jaar geleden de kliniek heeft opgericht, en dus inmiddels ook de nodige ervaring heeft en een stuk of 15 Indiers, en dan nog een Franstalige Belgische vrouw die de opslag beheert.
De Indiers zijn allemaal echt superaardig. Ik heb alleen wel een week nodig gehad om ze een beetje te begrijpen, ze spreken wel engels, maar erg basaal. Het is gewoon al ontzettend wennen om jezelf verstaanbaar te maken, want een volledige engelse zin is te ingewikkeld voor ze, je moet echt zeggen “I say you give food to dog and you no giving” (ik had gezegd dat je die hond eten moest geven, maar je hebt het niet gedaan) maar da’s best even een omschakeling, en je krijgt dus dezelfde soort zinnen terug. Maar inmiddels begrijp ik ze allemaal wel redelijk en zij mij. Maar ook met eigenaren is dat lastig, als ze alleen maar Telugu spreken, dan moet er dus zo’n jongen bij komen om het te vertalen, dus dan vraag je of de hond wel goed eet, en dan zie je ze een ontzettende discussie hebben en krijg je als antwoord alleen maar: “no eating”.. dan heb je toch het gevoel dat je wat mist (en dan kan het net zo hard dat er 5 minuten later wordt gezegd dat ie wel goed eet)
Er wordt hier veel gewerkt met colloidaal zilver. Er komen heel wat honden met wonden (aangevallen door een varken, aangereden, gevochten – we hadden er vorige week zelfs eentje waar de voorpoot door een trein was af gereden, akelig gezicht) en dan wordt eerst de wond goed schoongemaakt en vervolgens krijgen ze een bandage met colloidaal zilver. Dat schijnt te werken, met name bij hele vieze wonden. Ik weet niet precies hoe het werkt, maar ze hebben een of ander apparaatje met zilver-electroden ofzo en daar wordt dan gedestilleerd water ingedaan en dan krijg je dus colloidaal zilver…. Naja ze hebben er goeie resultaten mee, dus ik vind het prima.
Ik heb vandaag mijn eerste operaties gedaan, 4 sterilisaties van teefjes, die worden hier door de flank gedaan, 2 sterilisaties van katjes, en 2 reuen gecastreerd. Wel met hulp van Mildred (gelukkig, want die teefjes zijn nog helemaal niet zo makkelijk) en ik heb flink staan vloeken op het hechtdraad… maar dat schijnt te mogen de eerste keer (als je het maar niet te hard doet). In Nederland is er van allerlei moois op de markt, maar hier hebben ze voor hechtingen die je later niet kunt verwijderen (dus voor IN de buikholte) catgut, en dat is echt waardeloos spul… of naja… even wennen dus. Je trekt het makkelijk kapot en het is stroef, dus als je dan ook al een operatie moet doen die je nog nooit gedaan hebt is het wel even flink wennen. Maar na de vierde ging het al een stuk beter.
De werktijden zijn officieel van 8-12 en van 3-5… en de openingstijden voor mensen die met hun dier langs willen komen zijn van 9.30 tot 11.30 en van 15.30 tot 17.00. Nou daar houden ze zich dus echt niet aan. Je kunt rustig de hele dag maar 3 out-patients hebben en dan om half 6 bellen er nog 2 aan, en die worden dan ook wel geholpen. En vaak duren die patiënten ook wel lang omdat veel dieren die bijvoorbeeld niet eten (een veel voorkomende klacht) aan het infuus worden gelegd, en dan ben je zo een half uur verder, dus vaak wordt het ‘savonds wel 6 uur/half 7. Maar stiekem hoop ik ook wel een beetje dat het een beetje aan Mildred ligt en dat het bij mij over een tijdje wat vloeiender gaat.
En dan is er 1 dag in de week vrij.
Vorige week hebben we een heuse sight-seeing gedaan dus daar zal ik in mijn volgende verhaal wat over schrijven.

Ohja, vanaf nu ben ik dag en nacht bereikbaar op mijn indiase mobiele nummer: 9441213934.... bij nader inzien weet ik niet wat daarvoor nog moet, maar dat gaat mijn moeder wel in de reacties zetten.

Via Belknaller kun je heel goedkoop bellen naar India, ik geloof voor ong 5 ct per minuut – excl mobiele kosten, voor meer info: www.belknaller.nl

De beste tijd om te bellen is tussen 9.30-11.30 en 17.30-18.30 NEDERLANDSE TIJD!! Het is hier namelijk 3,5 uur later en straks in de wintertijd 4,5 dus liever niet te laat… ik ben best op mijn nachtrust gesteld en ik denk ook niet bepaald vriendelijk aan de telefoon als ik wakker wordt gebeld :-p

Binnenkort meer.