Corry - finale
Blijf op de hoogte en volg Willemijn
11 Januari 2015 | Anguilla, Anguilla
Maandag 5 januari
Als een volleerde local reed ik maandagochtend in een supervol busje naar Philipsburg.
De eerste klus was het Telém bedrijf voor de zo gewenste gasten-telefoon.
Poehpoeh, rijen wachtenden… Maar ik had de tijd, het was er heerlijk koel, water in de tap, en mijn rij bleek uiteindelijk nog het snelst van alle te gaan. En: er was nog een voorraadje telefoons, dus de aanbieding (die eigenlijk tot het einde van het vorige jaar liep), gold nog!
De andere rijen waren voor de klantenservice en voor de technische ondersteuning… daar moesten de mensen pas echt lang wachten.
Het was een lekker winderige ochtend, dus het was heel goed uit te houden in de warmte. Ik bezocht wat winkeltjes, belandde uiteraard weer op m’n terras van de yoghurtijsjes. En ik scoorde een leuk boekje: een handleiding voor Nederlanders die op St. Maarten willen gaan wonen (voor een deel natuurlijk al niet meer nodig, maar er staat veel nuttige en leuk informatie in).
Verder vond ik 3 leuke St Maarten bekers voor Willemijn, een schoolbus voor Adji, en een paar sambaballen voor Djuna, espressokopjes voor Jan en mijzelf, en nog wat grappige dingen. Heel tevreden, maar wel een beetje zwaarbeladen, zocht ik een busje op richting Marigot, want die komen langs Willemijn.
Onderweg wilde ik er nog even uit, om te kijken bij een wasmachine-winkel waar we zaterdagmiddag ook al een kijkje hadden genomen. Willemijn heeft nl. nog geen eigen wasmachine en kan de was tegen betaling laten doen door de huishoudelijke hulp van haar huisbaas, of meenemen naar collega Eva, maar dat is ook weer zo’n gedoe. De eerste weken toen ze nog bij de Nederlandse dierenartsassistente, Fokelien, in huis woonde, kon het dáár. Haar huisbaas heeft weliswaar beloofd dat hij voor een oplossing zal zorgen, alleen… de ruimte in het keukentje is eigenlijk te beperkt. Het aanrechtblad zit precies 82,5 cm boven de vloer, en dan zit er nog een rand tussen van het aanrechtkastje. Maar die kan eenvoudig weggezaagd worden.
Echter… dan hebben we het over een wasmachine met vóórlader, en de Amerikaanse types op het zuidelijke deel van St. Maarten zijn allemaal bóvenladers. Ik weet er intussen alles van, heb heel wat zaakjes afgestruind, met touwtjes voor de maximale lengte en de maximale hoogte. Zaterdag hadden we echt een schattig machientje gezien, bovenlader, maar wel makkelijk te verschuiven, dus die kon er eventueel wel uit, als tenminste de hoogte goed uitkwam. Ik ging dus maandag met mijn touwtjes naar de winkel terug en ja hoor… het paste precies!!! Goed voor een serieuze ronde met Willemijn erbij!
Meteen maar even eten gehaald bij de Grand Marché (waar ze je boodschappen voor je inpakken in vele plastic tasjes – uiteraard moet daar wel een fooi tegenover staan).
En toen met al die zakken en tasjes weer een busje in. Ai, dat was een hele volle, alle extra opklapbare zitplaatsen werden ingezet, en als je dan achterin zit en eruit moet, moet iedereen die een klapstoel op één van de voorliggende rijen heeft maar even opstaan, of zelfs de bus uitgaan. Een heel gedoe, maar wel kassa voor de bestuurder, dus die laadt wel door.
Ik stapte nog uit bij de Ace, een zaak waar beneden een hele grote afdeling doe het zelf hebben en boven verkopen ze een enorme diversiteit aan keuken- en verdere woonaccessoires. Aan de buitenkant ziet zo’n zaak er niet uit, gewoon een grote, stevige loods (met een orkaan moet hij natuurlijk wel overeind blijven), maar binnen echt heel mooi!
Daarna nog de berg op om in de Almond Grove Estate bij Willemijn d’r optrekje terecht te komen, dat neemt dan toch wel gauw een minuutje of 20 in beslag, met de warmte.
Willemijn had Milou een dagje meegenomen naar de praktijk, en toen ze ’s avonds rond 6 uur terugkwamen, had ik een lekker maaltje bereid, en daarna konden we ’s avonds gewoon lekker lezen en van de avond genieten.
De stormachtige avonden hadden we weer achter ons gelaten, en als de wind (bijna) weg is, is het heerlijk buiten zitten.
Vooral de uitlaat-rondjes ‘s avonds met Milou heb ik heel fijn gevonden, zwoele avonden, beetje wind, en alleen maar het geluid van de cicaden. Heerlijk: de drukte van de straat, daar merk je bij Willemijn echt helemaal niks van.
Dinsdag had Willemijn een extra vrije dag opgenomen, maar…wind weg? Vergeet het maar, het woei er weer flink op los, zodat we ons (uitgestelde) plannetje om te gaan kajakken, moesten opgeven. Wel konden we met een veerbootje naar hetzelfde doel gebracht worden: het eiland Pinel.
Helaas mocht volgens de info Milou niet mee, maar toen we eenmaal aan de overkant waren, hing daar wel een bak met brokjes en een bak met water voor de passerende honden. Misschien een volgende keer? Het eiland had ze beslist heerlijk gevonden: vol leguanen!
We liepen via leuke struinpaadjes en over de rotsen naar de andere kant, waar ik nog heerlijk in de golven heb gezwommen.
Maar watt een hitte toen we ’s middags weer terug wilden op het bootje moesten wachten. Wel grappig om te zien, trouwens, dat veel mensen daar alleen maar op het terras of zelfs aan sta-tafels in het water neerstrijken (zie foto’s).
Op de heenweg hadden we nog een bank-bezoekje afgelegd: Willemijn kon eindelijk haar pinpas ophalen. Daar waren wel even bijna 2 maanden overheen gegaan…
En we gingen nog eens samen de wasmachine bekijken. Maar o, o, wat stom… ik had dus lengte en breedte verwisseld met m’n touwtjes… Hij is te hoog! Helaas…
Op de terugweg besloten we, dit keer maar eens kant-en-klaar eten te halen bij de Bamboo Garden, lekker en makkelijk, we waren best een beetje versleten van een dagje stevig in de zon en de wind. (Bruin worden is overigens alleen aan Willemijn voorbehouden…)
’s Avonds lekker vroeg naar bed…
De volgende ochtend ging ik meteen met Willemijn de deur uit, lekker lui met de auto naar beneden. Daar meteen een busje genomen richting Marigot, op de Franse zijde. Willemijn dacht dat ik daar misschien meer geluk zou hebben met de zoektocht naar een vóórlader wasmachine. Ik reed flitsend snel mee tot aan het keerpunt, een heus busstation. Iets verderop was een super-U, meteen maar even een kijkje gaan nemen. De prijzen zijn op dit deel van het eiland allemaal in euro’s, maar je kunt ook met dollars betalen hoor, de kassa’s rekenen het zelf om. Een derde munteenheid is de Antilliaanse gulden, heel overzichtelijk allemaal…
De super-U vond ik wel een heel mooie, en naar mijn idee ook heel betaalbare zaak. En ernaast was een heerlijke warme bakker, goed voor een abrikozenbroodje en een brood met amandelen erin.
Terug in Marigot viel mijn oog op een bordje “Pianissimo”, een woord dat natuurlijk meteen een zacht belletje bij mij doet rinkelen. Ik ging een kijkje nemen en belandde na een stevig klimmetje bij een heuse muziekschool! Toen ik vertelde dat ik ook aan een muziekschool verbonden was, kreeg ik meteen een uitgebreide rondleiding. Leuk, het leek allemaal erg op onze school: een aula en een aantal studio’s, maar qua lessen beginnen ze meteen met instrumentaal onderwijs, desgewenst vanaf 3 jaar. Als Willemijn daar blijft hangen kan ik natuurlijk altijd na mijn pensioen nog het één en ander aan voorbereidend muziekonderwijs gaan opzetten ☺
Tijd voor koffie, bij “La Vie en Rose”, en in een gesprekje met de eigenaar over mijn zoektocht naar wasmachines kwam ik erachter dat het noordelijke en het zuidelijke deel van St. Maarten niet alleen in taal, en in geld, maar ook in voltage van elkaar verschillen. M.a.w.: je moet geen Franse wasmachine in het Engelse deel willen aansluiten… Maar ook bedacht ik: als ik nou eerst maar eens een merk vind met de juiste afmeting, dan kunnen we daarna wel kijken hoe we datzelfde merk bemachtigen op het Nederlandse deel. Meneer “La Vie” had wel een paar adressen, en zo wandelde ik weer verder door Marigot.
Ik werd al snel afgeleid door een kleurrijke markt, waar ik me eerst een uurtje vermaakt heb. Een aanrader voor als je leuke souvenirtjes zoekt!
M’n rugzak zat alweer aardig vol, en ik wandelde heerlijk door de bedrijvigheid van Marigot., o.a. langs een vrolijke timmerman. Bij een grote zaak in huishoudelijk apparaten stond een wasmachine die erop begint te lijken: een inbouw-apparaat, dat scheelt net een cm of 2, onthouden!!!
Met al deze kennis verrijkt ben ik ’s middags eens gaan Googelen, en wat blijkt: de meeste machines zijn 85 cm. Hoog! Maar een enkele 84, inbouw kan zelf 83 hoog zijn, en Ikea heeft een hele gewone, van 82 cm.
Maarja, geen Ikea op St. Maarten… Meneer “La Vie” had ook nog een giga centrum op het noordelijk halfrond genoemd, daar konden we misschien woensdag nog net even heen…
Voor vandaag vond ik het wel weer welletjes, het werd langzamerhand ook heet, en ik had nog meer wensen. Je moét nl een keer aan de achterkant bij het vliegveld gaan kijken. Dat hadden we zondag wel gedaan maar toen regende het… Ik nam het eerstkomende busje naar Philipsburg, stapte uit bij het standbeeld van de oom (??) van Hanny (Kruythoff), nam ander busje, naar Maho, en zo stond ik na een minuutje of 20 op het strand, waar de vliegtuigen je letterlijk om de oren vliegen.
Het is een waar spektakel, alleen al al die mensen. Het duurde even voor het kwartje viel, velen hebben precies dezelfde handdoeken bij zich… maar dat zijn natuurlijk bewoners van de cruiseschepen. Er rijden ook taxi’s rond met bordje “back to the ship”.
Bij elk landend vliegtuig staat iedereen op, klaar om te joelen en vooral om selfies te maken met het dalende vliegtuig op de achtergrond.
En wanneer er een groot vliegtuig vertrekt gaan er hele hordes mensen vlak tegen het hek aanstaan, in de hoop te worden weggeblazen door de uitlaat van het vliegveld.
Zelfs op het strand waaien er mensen om, maar alleen bij de grotere vliegtuigen, hoor.
Ik nam nog een biertje bij een strandtent, en genoot van alles bij elkaar. Toen het me te warm werd, heb ik weer een busje opgezocht, voor een niet al te lang ritje: aan het begin van de brug gaf ik het stopteken, zodat ik via de mooie nieuwe brug naar Almond Grove kon lopen. Heerlijk in de wind.
Even langs het Animal Hospital gelopen, waar Willemijn stond te opereren, maar Dr. Glenn kwam ogenblikkelijk aandraven met Milou!
En toen Willemijn tegen zessen thuiskwam, maakten we ons klaar om nogmaals naar Marigot te gaan, nu met de auto, om daar ter gelegenheid van m’n laatste avond uit eten te gaan. Willemijn moest zich wel even oppeppen, de werkdagen zijn intensief, en als je dan eenmaal thuis bent op je gezellige stekje, hoef je eigenlijke niet zo nodig meer…
Maar het eten was erg veel en erg lekker: vooraf een bruschetta, omdat de sfeer ook zo Italiaans proeft, daarna een schotel vol heerlijke vissen en zeevruchten: St. Jacobsschelpen, een kreeft, zalm, tonijn, opgeleukt met gembersnippers, zeewier en wasabi pasta. Een lekkere cocktail erbij en toen ook nog maar een toetje. Daarna wilden we alleen nog maar plat, nouja, ik liep eerst nog m’n avond-ommetje met Milou om even af te koelen.
Ik ben echt van deze plek gaan houden, deze week!
Woensdag reden we nog vroeger dan op werkdagen van het terrein af: we zouden op advies van de praktijk-collega’s in Marigot gaan ontbijten. Het heette Sarafina, en ze hadden er allerlei heerlijke vruchtenbroodjes, en vers fruit. Dat was lekker, al moesten we wel een beetje geduld hebben, bij de kassa. Als je wespen eng vindt, moet je daar ook niet zijn.
Daarna via de westkant omhoog, op naar de mall met allerhande zaken.
We belandden daarbij eerst nog in Grand Case, en onderbraken de rit voor een wandelingetje. Een leuk dorp, waar ook ’s avonds in de schemering vaak het nodige te doen is. Leuk voor een volgende keer! Wat we wél meemaakten: een zwemles voor de plaatselijke schooljeugd. En we streken even neer voor een ochtenddrankje bij Calmos Café, een vaste stek waar Lonneke en Cees-Jan graag kwamen! En inderdaad… de barman kende hen! En laat hen groeten!
Bij de Elektronics werden we niet veel wijzer, die hadden eigenlijk niks, maar heel toevallig was er een onooglijk klein zaakje, en die hadden tig wasmachines. Maar ook het goede nieuws, dat ze alles wat je zou willen zouden kunnen bestellen, ook via e-mail. Dat klonk goed.
Hier hielden mijn inspanningen op, en ik hoop dat Willemijn d’r huisbaas nu verder aan het werk gaat. Ben benieuwd naar het vervolg!
Tijd voor een laatste verkoelend bad, we reden naar het strand van Anse Marcel, favoriet bij Dr. Glenn.
Heerlijk gezwommen en zelfs nog een beetje gesnorkeld.
En toen zat het er echt op!
M’n terugvlucht verliep heel rustig, inchecken in St Maarten was zo gebeurd. Willemijn uitgezwaaid, en tot mijn verbazing startten we “de verkeerde kant” op.
Het overstappen in Charlotte kostte slechts een minuut of 20: Het douane-gedoe kostte maximaal 10 minuten wachttijd, 3 minuten doorloop. De bagage kwam snel, en ik kon m’n tas meteen weer inleveren, 50 meter verderop.
De nachtvlucht naar London Heathrow bood zo’n 4 uur “oogjes-toe-tijd”, want er moest én gedineerd én ontbeten worden. (Beetje veel van het goede).
Het circus van douane en kaartcontrole was weer verbazingwekkend: wat een verschil tussen de Amerikaanse en de Engelse behandelwijze!!! Maar nét zo uitgebreid… Beide met hun eigen rariteiten: alle elektronica in een plastic zakje, reistandpasta in een plastic zakje, vele malen kaartcontrole in Amerika, ineens zomaar door de douane mogen lopen, schoenen uit, ketting af, alles mag gewoon blijven zitten. Ach, je doet maar wat ze van je vragen…
Wat een feestje, dat Jan en Adji daar achter het raam stonden!
Mijn enthousiasme is groot: Volgend jaar komen Jan en ik samen, Willemijn!
Als een volleerde local reed ik maandagochtend in een supervol busje naar Philipsburg.
De eerste klus was het Telém bedrijf voor de zo gewenste gasten-telefoon.
Poehpoeh, rijen wachtenden… Maar ik had de tijd, het was er heerlijk koel, water in de tap, en mijn rij bleek uiteindelijk nog het snelst van alle te gaan. En: er was nog een voorraadje telefoons, dus de aanbieding (die eigenlijk tot het einde van het vorige jaar liep), gold nog!
De andere rijen waren voor de klantenservice en voor de technische ondersteuning… daar moesten de mensen pas echt lang wachten.
Het was een lekker winderige ochtend, dus het was heel goed uit te houden in de warmte. Ik bezocht wat winkeltjes, belandde uiteraard weer op m’n terras van de yoghurtijsjes. En ik scoorde een leuk boekje: een handleiding voor Nederlanders die op St. Maarten willen gaan wonen (voor een deel natuurlijk al niet meer nodig, maar er staat veel nuttige en leuk informatie in).
Verder vond ik 3 leuke St Maarten bekers voor Willemijn, een schoolbus voor Adji, en een paar sambaballen voor Djuna, espressokopjes voor Jan en mijzelf, en nog wat grappige dingen. Heel tevreden, maar wel een beetje zwaarbeladen, zocht ik een busje op richting Marigot, want die komen langs Willemijn.
Onderweg wilde ik er nog even uit, om te kijken bij een wasmachine-winkel waar we zaterdagmiddag ook al een kijkje hadden genomen. Willemijn heeft nl. nog geen eigen wasmachine en kan de was tegen betaling laten doen door de huishoudelijke hulp van haar huisbaas, of meenemen naar collega Eva, maar dat is ook weer zo’n gedoe. De eerste weken toen ze nog bij de Nederlandse dierenartsassistente, Fokelien, in huis woonde, kon het dáár. Haar huisbaas heeft weliswaar beloofd dat hij voor een oplossing zal zorgen, alleen… de ruimte in het keukentje is eigenlijk te beperkt. Het aanrechtblad zit precies 82,5 cm boven de vloer, en dan zit er nog een rand tussen van het aanrechtkastje. Maar die kan eenvoudig weggezaagd worden.
Echter… dan hebben we het over een wasmachine met vóórlader, en de Amerikaanse types op het zuidelijke deel van St. Maarten zijn allemaal bóvenladers. Ik weet er intussen alles van, heb heel wat zaakjes afgestruind, met touwtjes voor de maximale lengte en de maximale hoogte. Zaterdag hadden we echt een schattig machientje gezien, bovenlader, maar wel makkelijk te verschuiven, dus die kon er eventueel wel uit, als tenminste de hoogte goed uitkwam. Ik ging dus maandag met mijn touwtjes naar de winkel terug en ja hoor… het paste precies!!! Goed voor een serieuze ronde met Willemijn erbij!
Meteen maar even eten gehaald bij de Grand Marché (waar ze je boodschappen voor je inpakken in vele plastic tasjes – uiteraard moet daar wel een fooi tegenover staan).
En toen met al die zakken en tasjes weer een busje in. Ai, dat was een hele volle, alle extra opklapbare zitplaatsen werden ingezet, en als je dan achterin zit en eruit moet, moet iedereen die een klapstoel op één van de voorliggende rijen heeft maar even opstaan, of zelfs de bus uitgaan. Een heel gedoe, maar wel kassa voor de bestuurder, dus die laadt wel door.
Ik stapte nog uit bij de Ace, een zaak waar beneden een hele grote afdeling doe het zelf hebben en boven verkopen ze een enorme diversiteit aan keuken- en verdere woonaccessoires. Aan de buitenkant ziet zo’n zaak er niet uit, gewoon een grote, stevige loods (met een orkaan moet hij natuurlijk wel overeind blijven), maar binnen echt heel mooi!
Daarna nog de berg op om in de Almond Grove Estate bij Willemijn d’r optrekje terecht te komen, dat neemt dan toch wel gauw een minuutje of 20 in beslag, met de warmte.
Willemijn had Milou een dagje meegenomen naar de praktijk, en toen ze ’s avonds rond 6 uur terugkwamen, had ik een lekker maaltje bereid, en daarna konden we ’s avonds gewoon lekker lezen en van de avond genieten.
De stormachtige avonden hadden we weer achter ons gelaten, en als de wind (bijna) weg is, is het heerlijk buiten zitten.
Vooral de uitlaat-rondjes ‘s avonds met Milou heb ik heel fijn gevonden, zwoele avonden, beetje wind, en alleen maar het geluid van de cicaden. Heerlijk: de drukte van de straat, daar merk je bij Willemijn echt helemaal niks van.
Dinsdag had Willemijn een extra vrije dag opgenomen, maar…wind weg? Vergeet het maar, het woei er weer flink op los, zodat we ons (uitgestelde) plannetje om te gaan kajakken, moesten opgeven. Wel konden we met een veerbootje naar hetzelfde doel gebracht worden: het eiland Pinel.
Helaas mocht volgens de info Milou niet mee, maar toen we eenmaal aan de overkant waren, hing daar wel een bak met brokjes en een bak met water voor de passerende honden. Misschien een volgende keer? Het eiland had ze beslist heerlijk gevonden: vol leguanen!
We liepen via leuke struinpaadjes en over de rotsen naar de andere kant, waar ik nog heerlijk in de golven heb gezwommen.
Maar watt een hitte toen we ’s middags weer terug wilden op het bootje moesten wachten. Wel grappig om te zien, trouwens, dat veel mensen daar alleen maar op het terras of zelfs aan sta-tafels in het water neerstrijken (zie foto’s).
Op de heenweg hadden we nog een bank-bezoekje afgelegd: Willemijn kon eindelijk haar pinpas ophalen. Daar waren wel even bijna 2 maanden overheen gegaan…
En we gingen nog eens samen de wasmachine bekijken. Maar o, o, wat stom… ik had dus lengte en breedte verwisseld met m’n touwtjes… Hij is te hoog! Helaas…
Op de terugweg besloten we, dit keer maar eens kant-en-klaar eten te halen bij de Bamboo Garden, lekker en makkelijk, we waren best een beetje versleten van een dagje stevig in de zon en de wind. (Bruin worden is overigens alleen aan Willemijn voorbehouden…)
’s Avonds lekker vroeg naar bed…
De volgende ochtend ging ik meteen met Willemijn de deur uit, lekker lui met de auto naar beneden. Daar meteen een busje genomen richting Marigot, op de Franse zijde. Willemijn dacht dat ik daar misschien meer geluk zou hebben met de zoektocht naar een vóórlader wasmachine. Ik reed flitsend snel mee tot aan het keerpunt, een heus busstation. Iets verderop was een super-U, meteen maar even een kijkje gaan nemen. De prijzen zijn op dit deel van het eiland allemaal in euro’s, maar je kunt ook met dollars betalen hoor, de kassa’s rekenen het zelf om. Een derde munteenheid is de Antilliaanse gulden, heel overzichtelijk allemaal…
De super-U vond ik wel een heel mooie, en naar mijn idee ook heel betaalbare zaak. En ernaast was een heerlijke warme bakker, goed voor een abrikozenbroodje en een brood met amandelen erin.
Terug in Marigot viel mijn oog op een bordje “Pianissimo”, een woord dat natuurlijk meteen een zacht belletje bij mij doet rinkelen. Ik ging een kijkje nemen en belandde na een stevig klimmetje bij een heuse muziekschool! Toen ik vertelde dat ik ook aan een muziekschool verbonden was, kreeg ik meteen een uitgebreide rondleiding. Leuk, het leek allemaal erg op onze school: een aula en een aantal studio’s, maar qua lessen beginnen ze meteen met instrumentaal onderwijs, desgewenst vanaf 3 jaar. Als Willemijn daar blijft hangen kan ik natuurlijk altijd na mijn pensioen nog het één en ander aan voorbereidend muziekonderwijs gaan opzetten ☺
Tijd voor koffie, bij “La Vie en Rose”, en in een gesprekje met de eigenaar over mijn zoektocht naar wasmachines kwam ik erachter dat het noordelijke en het zuidelijke deel van St. Maarten niet alleen in taal, en in geld, maar ook in voltage van elkaar verschillen. M.a.w.: je moet geen Franse wasmachine in het Engelse deel willen aansluiten… Maar ook bedacht ik: als ik nou eerst maar eens een merk vind met de juiste afmeting, dan kunnen we daarna wel kijken hoe we datzelfde merk bemachtigen op het Nederlandse deel. Meneer “La Vie” had wel een paar adressen, en zo wandelde ik weer verder door Marigot.
Ik werd al snel afgeleid door een kleurrijke markt, waar ik me eerst een uurtje vermaakt heb. Een aanrader voor als je leuke souvenirtjes zoekt!
M’n rugzak zat alweer aardig vol, en ik wandelde heerlijk door de bedrijvigheid van Marigot., o.a. langs een vrolijke timmerman. Bij een grote zaak in huishoudelijk apparaten stond een wasmachine die erop begint te lijken: een inbouw-apparaat, dat scheelt net een cm of 2, onthouden!!!
Met al deze kennis verrijkt ben ik ’s middags eens gaan Googelen, en wat blijkt: de meeste machines zijn 85 cm. Hoog! Maar een enkele 84, inbouw kan zelf 83 hoog zijn, en Ikea heeft een hele gewone, van 82 cm.
Maarja, geen Ikea op St. Maarten… Meneer “La Vie” had ook nog een giga centrum op het noordelijk halfrond genoemd, daar konden we misschien woensdag nog net even heen…
Voor vandaag vond ik het wel weer welletjes, het werd langzamerhand ook heet, en ik had nog meer wensen. Je moét nl een keer aan de achterkant bij het vliegveld gaan kijken. Dat hadden we zondag wel gedaan maar toen regende het… Ik nam het eerstkomende busje naar Philipsburg, stapte uit bij het standbeeld van de oom (??) van Hanny (Kruythoff), nam ander busje, naar Maho, en zo stond ik na een minuutje of 20 op het strand, waar de vliegtuigen je letterlijk om de oren vliegen.
Het is een waar spektakel, alleen al al die mensen. Het duurde even voor het kwartje viel, velen hebben precies dezelfde handdoeken bij zich… maar dat zijn natuurlijk bewoners van de cruiseschepen. Er rijden ook taxi’s rond met bordje “back to the ship”.
Bij elk landend vliegtuig staat iedereen op, klaar om te joelen en vooral om selfies te maken met het dalende vliegtuig op de achtergrond.
En wanneer er een groot vliegtuig vertrekt gaan er hele hordes mensen vlak tegen het hek aanstaan, in de hoop te worden weggeblazen door de uitlaat van het vliegveld.
Zelfs op het strand waaien er mensen om, maar alleen bij de grotere vliegtuigen, hoor.
Ik nam nog een biertje bij een strandtent, en genoot van alles bij elkaar. Toen het me te warm werd, heb ik weer een busje opgezocht, voor een niet al te lang ritje: aan het begin van de brug gaf ik het stopteken, zodat ik via de mooie nieuwe brug naar Almond Grove kon lopen. Heerlijk in de wind.
Even langs het Animal Hospital gelopen, waar Willemijn stond te opereren, maar Dr. Glenn kwam ogenblikkelijk aandraven met Milou!
En toen Willemijn tegen zessen thuiskwam, maakten we ons klaar om nogmaals naar Marigot te gaan, nu met de auto, om daar ter gelegenheid van m’n laatste avond uit eten te gaan. Willemijn moest zich wel even oppeppen, de werkdagen zijn intensief, en als je dan eenmaal thuis bent op je gezellige stekje, hoef je eigenlijke niet zo nodig meer…
Maar het eten was erg veel en erg lekker: vooraf een bruschetta, omdat de sfeer ook zo Italiaans proeft, daarna een schotel vol heerlijke vissen en zeevruchten: St. Jacobsschelpen, een kreeft, zalm, tonijn, opgeleukt met gembersnippers, zeewier en wasabi pasta. Een lekkere cocktail erbij en toen ook nog maar een toetje. Daarna wilden we alleen nog maar plat, nouja, ik liep eerst nog m’n avond-ommetje met Milou om even af te koelen.
Ik ben echt van deze plek gaan houden, deze week!
Woensdag reden we nog vroeger dan op werkdagen van het terrein af: we zouden op advies van de praktijk-collega’s in Marigot gaan ontbijten. Het heette Sarafina, en ze hadden er allerlei heerlijke vruchtenbroodjes, en vers fruit. Dat was lekker, al moesten we wel een beetje geduld hebben, bij de kassa. Als je wespen eng vindt, moet je daar ook niet zijn.
Daarna via de westkant omhoog, op naar de mall met allerhande zaken.
We belandden daarbij eerst nog in Grand Case, en onderbraken de rit voor een wandelingetje. Een leuk dorp, waar ook ’s avonds in de schemering vaak het nodige te doen is. Leuk voor een volgende keer! Wat we wél meemaakten: een zwemles voor de plaatselijke schooljeugd. En we streken even neer voor een ochtenddrankje bij Calmos Café, een vaste stek waar Lonneke en Cees-Jan graag kwamen! En inderdaad… de barman kende hen! En laat hen groeten!
Bij de Elektronics werden we niet veel wijzer, die hadden eigenlijk niks, maar heel toevallig was er een onooglijk klein zaakje, en die hadden tig wasmachines. Maar ook het goede nieuws, dat ze alles wat je zou willen zouden kunnen bestellen, ook via e-mail. Dat klonk goed.
Hier hielden mijn inspanningen op, en ik hoop dat Willemijn d’r huisbaas nu verder aan het werk gaat. Ben benieuwd naar het vervolg!
Tijd voor een laatste verkoelend bad, we reden naar het strand van Anse Marcel, favoriet bij Dr. Glenn.
Heerlijk gezwommen en zelfs nog een beetje gesnorkeld.
En toen zat het er echt op!
M’n terugvlucht verliep heel rustig, inchecken in St Maarten was zo gebeurd. Willemijn uitgezwaaid, en tot mijn verbazing startten we “de verkeerde kant” op.
Het overstappen in Charlotte kostte slechts een minuut of 20: Het douane-gedoe kostte maximaal 10 minuten wachttijd, 3 minuten doorloop. De bagage kwam snel, en ik kon m’n tas meteen weer inleveren, 50 meter verderop.
De nachtvlucht naar London Heathrow bood zo’n 4 uur “oogjes-toe-tijd”, want er moest én gedineerd én ontbeten worden. (Beetje veel van het goede).
Het circus van douane en kaartcontrole was weer verbazingwekkend: wat een verschil tussen de Amerikaanse en de Engelse behandelwijze!!! Maar nét zo uitgebreid… Beide met hun eigen rariteiten: alle elektronica in een plastic zakje, reistandpasta in een plastic zakje, vele malen kaartcontrole in Amerika, ineens zomaar door de douane mogen lopen, schoenen uit, ketting af, alles mag gewoon blijven zitten. Ach, je doet maar wat ze van je vragen…
Wat een feestje, dat Jan en Adji daar achter het raam stonden!
Mijn enthousiasme is groot: Volgend jaar komen Jan en ik samen, Willemijn!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
