De Hurex oefening

Ik wilde eigenljk nog een verhaal over Saba, hartworm en superglue plaatsen maar vandaag heb ik toch iets cools gedaan!!

Ze hebben hier een keer per jaar 3 dagen oefenening voor alle hulpdiensten. Dat is heel veelzijdig dus dat loopt van hurricane tot mudslide tot rellen op het vliegveld. Nascha, die ik van de hike-groep ken, vertelde me er over dus ik besloot ook mee te doen.
Om te beginnen moesten we ons ergens melden waar ons een aandoening werd aangemeten. In mijn geval een hoofdwond, maar er waren ook geperforeerde longen, ernstige shock, interne bloedingen en gebroken heupen.
Vervolgens werd er van een flinke klont wasklei een jaap van mijn neus tot mijn haarlijn gemaakt, die daarna werd ingekleurd met nepbloed. Ook mijn linkerhand kreeg nog een leuke grind-schaafwond (met grind en al) voor wat extra effect. (overigens hadden de mensen met andere aandoeningen ook allemaal wel ergens een flinke jaap zitten)
Het grappige is dat ook al weet je dat het nep is, je jezelf meteen wel heel zielig vindt (zeker als je bedenkt hoe pijnlijk het zou zijn als je het echt had)
Daarna werden we naar de lokatie gebracht. In dit geval een schoolbus die ergens in de berm geparkeerd stond, die dus een ongeluk zou hebben gehad. De rit er naar toe ging in een busje van de brandweer (geloof ik) en onderweg kregen we een kleine uitleg en demonstratie over met zwaailichten rijden (geen sirene) en hoe sommige mensen netjes aan de kant gaan en andere mensen gewoon op hun elfendertigst in de weg door blijven kachelen.
Op lokatie aangekomen moesten er een paar in de bus gaan liggen (ik denk dat we totaal met een stuk of 15-20 waren) en ik moest met de rest buiten in het gras/struikgewas gaan liggen. Nu heeft het hier al 2 maanden nauwelijk geregend dus dat was verre van comfortabel. En als finishing touch werd er nog wat extra "lopend" bloed aan de wond toegevoegd... wat direct mijn oog in liep en daar verschrikkelijk begon te prikken, afijn, een beetje echt leed maakt de beleving wel echter.
En toen na 10 minuten begon de oefening en kwamen de eerste zwaailichten aanrijden.
Ik heb ooit een vriendinnetje in de ijzel onderuit zien gaan op de fiets, die behalve een kleine schram op haar wang daar eigenlijk weinig aan overhield, totdat ik met haar ging praten. Al gauw bleek dat ze de hele tijd in herhaling viel, of het er niet te erg uit zag want ze had de week erna een date en wat dingen over school. Dus in eerste instantie had ik bedacht dat ik voor die instelling ging; eerst doen alsof je uberhaupt niet in de gaten hebt dat je een hoofdwond hebt en dan als je het wel weet compleet in paniek schieten en telkens vragen of het niet erg is, en of het gehecht moet worden. Maar toen de eerste hulpdiensten ter plaatse waren (en wij wisten verder ook echt van niets he) begon de halve slachtoffer groep als een mongool te gillen. Er kwamen wat franse hooligans langs die mee gingen gillen en grapjes maken en de boel niet al te serieus namen (terwijl het dus wel heel serieus bedoeld is) Vandaar ook dat ik dacht dat het hooligans waren (ik snapte de link met de verongelukte bus ook niet helemaal)
Toen ik na een kwartier een beetje kreunend op de grond te hebben gelegen nog totaal geen aandacht had gehad besloot ik dat ik dat niet vond kunnen want ik had net zo goed aan het doodbloeden kunnen zijn, dus bedacht ik dat ik door mijn hoofdwond best wel bewusteloos kon raken. Inmiddels had een van de hooligans me gevonden en besloot me te gaan helpen. Het bleken jongens (van in de 20) van het franse leger te zijn.... geen hooligans.... die vooral alleen maar frans konden. Een van die jongens is toen braaf bij me gebleven totdat dan de echte hulpverleners kwamen (dat duurde ook nog wel een kwartier, dus ondertussen hadden we halfbakken frans/engelse gesprekken over roken, het leger en amputaties)
Maar toen kwam het serieuze werk. Want toen ik eenmaal door de echte hulpdiensten gespot was werd het wel ineens heel echt. Mijn beslissing om half comateus te blijven bleek een goeie want dan krijg je ook echt de priority treatment. Ik werd in een plastiken bak gehesen om het dijkje af geduwt te worden, en door naar de selectie-zone. 3 plastic zeilen in groen, oranje en rood. En ik werd op het groene zeiltje gezet met een groen lintje om mijn arm. Ja HE, me eerst een half uur laten liggen en me dan op een groen zeiltje zetten... mooi niet. Dus terwijl ik zat liet ik mezelf steeds wegzakken en omvallen. En hoppekee, met een of andere professioneel voelende greep werd ik door 3 man naar het rooie zeiltje overgeheveld. En toen ik daar ook nog steeds niet fatsoenlijk kon blijven zitten werd ik op de brancard getild, vastgesnoerd en in de ambulance gehesen. Met loeiende sirenes naar het ziekenhuis gereden, terwijl er ondertussen bloeddruk, ademhaling en pols worden gemeten. Het enige moment waarop ik echt even uit mijn rol moest stappen was toen de ambulance verpleegster in de bocht met haar kont per ongelukt tegen mijn hoofd botste "dat vindt mijn hoofdwond niet fijn hoor!"
In het ziekenhuis moest er dan ook weer gekeken worden naar welke afdeling ik moest door allerlei artsen en verpleegsters. Dus daar ook nog het halve ziekenhuis doorgereden, tot richting de OK en toen was het klaar.
Maar het was echt zoooo leuk om te doen... Het gaat echt heel serieus, totdat er af en toe een keer wat verkeerd gaat, ik moest af en toe echt op mijn lip bijten, maar dan kreeg je ook een "NIET LACHEN" naar je hoofd, want het moest wel serieus blijven.

Toch hoop ik niet dat ik snel echt in zo'n situatie beland. Nascha had haar linker heup gebroken en een hoofdwond en kwam het ziekenhuis binnen met een breuk in haar rechterheup en 2 klaplongen (waarvan ze zelf ook niet wist waar die vandaan kwamen) dus er is nog plek voor verbetering.
Meer oefeningen ga ik helaas niet meemaken want verder moet ik werken, maar het was echt zooo leuk.