Jake

Een tijdje terug kwam DrGlen naar me toe omdat er een man bij de balie stond die op zoek was naar een prive oppas voor zijn hond. Het zou een hele makkelijke hond zijn.
Nouja prima, ik neem wel vaker een triest gevalletje uit de praktijk mee om een beetje extra aandacht te geven dus ik wilde wel met de beste man praten.
Toen ik de kamer binnenstapte dacht ik even oog in oog te staan met Willem Alexander, zo'n vent met een rood bloempot kapsel en een beetje fadsig hoofd, die zichzelf best wel wat vindt. (overigens geen slecht woord over onze koning hoor, maar deze man leek er gewoon op :-D)
Het zou gaan om Jake, een australische herder van 9. Super makkelijke hond. Beetje gebabbeld, Jake woont op een boot, wordt 2 a 3 keer per dag uitgelaten, wordt eerder door andere honden gepest dan dat ie zelf problemen zoekt en ach hoe erg kan het zijn, dus ik vond het wel best.
En toen werd Jake gebracht, en weer hetzelfde verhaal. Jake is echt super makkelijk, hij slaapt bijna de hele dag, het enige is dat ie een beetje een pervert is. Hij is niet gecastreerd en snuffelt met name dames graag in het kruis en als je ergens hebt gezeten gaat ie ook nog even nasnuffelen nadat je bent opgestaan. Ohja, en hij heeft een hekel aan ruitenwissers, dus die kun je echt niet aandoen in de auto. Sterker nog, als ie ze bij een andere auto aanziet gaat ie al door het lint. Oh, en hij is bang voor onweer, dan wil ie echt bij je op schoot, Oh! en omdat je zelf een hond hebt moet je even oppassen dat ie niet in het huis gaat pissen als markering. Ohja, en als ie begint te blaffen in de auto krijg je hem niet meer stil. Ik begon langzaam een beetje angstig te worden, maar goed... 5 dagen, wat kan er nou helemaal gebeuren.
Daar komt nog bij dat Milou sowieso een hekel heeft aan andere honden. Als ze bij haar op de stoel in de auto zitten gaat ze in eerste instantie zo ver mogelijk in het hoekje zitten zodat ze ze maar niet aan hoeft te raken, en als ze toch te dichtbij komen springt ze op de achterbank. Soms doet ze een beetje dramatisch maar doorgaans negeert ze de boel gewoon. Zoniet met Jake, aan Jake heeft ze echt een bloedhekel. Hij had binnen 2 minuten de eerste snauw te pakken (en Milou snauwt NOOIT andere honden af), en toen ik ze samen ging uitlaten ging ze zo ver mogelijk bij hem vandaan lopen en halverwege uit protest midden op de parkeerplaats liggen en ze keek me echt niet meer aan. Thuis ging ze op veilige afstand zelfs tegen hem staan blaffen en toen hij niet reageerde richtte ze het op mij. Om het voor haar nog een beetje dragelijk te maken heeft ze een kleine voorkeursbehandeling gekregen. Jake moest in de badkamer en milou mocht op bed :-D
Maar goed, hij werd dus op de praktijk gebracht en toen ie goed en wel 2 uurtjes op de praktijk was kwam een van de assistentes met zijn voerbak naar boven, die zat onder het bloed. Bleek ie een minuscuul wondje op zijn neus te hebben. Veel te klein om zoveel bloed uit te verliezen, dus hebben we voor de zekerheid maar even een tickfever-test gedaan. Tickfever is een bacterie die door teken wordt overgebracht met onder andere bloedarmoede en slechte stolling tot gevolg. De test was positief. En toen ik hem de eerste keer ging uitlaten bleek ie ook nog eens plakkerige gele diarree te hebben.. Voor de vorm ook nog even naar zijn hart geluistert... heeft ie ook nog een hartruis!
Dus ik vond het al helemaal niet leuk meer. Het monster hijgt zich helemaal te pletter, dus echt rustig was het ook niet in huis. Hij sleept met zijn nagels als ie loopt en de trap was eigenlijk een beetje te zwaar voor hem dus dat werd omlopen die 5 dagen, Ik vond hem erg mager, maar kwam er gelukkig zelf achter dat ie zijn brokken liever met water heeft (na een half uur met zijn brokjes gespeeld te hebben, de bak heen en weer duwen en brokjes naast de bak leggen). Ik vertrouwde het gewoon niet helemaal.
Gelukkig bleek ie wel echt superlief en makkelijk te zijn, zijn perverse gedrag viel super mee (het is gewoon een hond), hij plaste niet in huis, en hij was totaal niet veeleisend. Ik nam me de eerste dag direct voor het voor die 5 dagen maar gewoon op plassen en slapen te houden want ik was veel te bang dat ie ergens aan zou bezwijken (alhoewel de eigenaaar in volle overtuiging was dat het een goed gezonde hond was.... en dat zou best kunnen maar ik vertrouwde het niet) En tickfever is gelukkig goed te behandelen dus daar ben ik toen meteen maar mee begonnen.
Toch sliep ik echt niet lekker, hij hijgde continu en ik werd snachts wakker om te luisteren of ie nog wel leefde. Na 2 dagen wilde we zijn rode bloedcel gehalte opnieuw testen en bleek die gezakt te zijn. En ook zijn buik vond ik veel te dik terwijl ie verder vrij mager was. Dus ik vroeg of DrGlen er ook even naar wilde kijken. Die vertrouwde het ook niet en wilde een naald in zijn buik steken omdat ie dacht dat er vloeistof in stond. Daar kwam een flinke spuit bloed uit. Bloed hoort niet vrij in de buik te staan en in de meeste gevallen wijst het op een bloedende milt-tumor *SHIT*, daar kunnen ze vrij snel aan bezwijken als dat ding hard gaat bloeden. Dus met knikkende knieen de eigenaar gebeld om te vertellen dat zijn o-zo-gezonde hondje helemaal niet zo gezond is en dat we hem eigenlijk ASAP wilden opereren. Gelukkig was de man vrij nuchter en wat er moest gebeuren moest er gebeuren, en daarbij was Jake een gezonde hond dus dat moest ie best wel aan kunnen en bovendien pas 9 jaar! Ik heb geprobeerd uit te leggen dat het echt best een risicovolle operatie is, maar de man bleef uiterst positief.
Toen we Jake op de tafel hadden liggen en zijn buik gingen scheren zag ik ineens 2 flinke eieren onder de huid in zijn liezen..... wacht even..... dat zijn lymfeknopen! Stom natuurlijk, maar ik zou gewoon een oppashond hebben en gaande weg had ik wel wat dingen nagekeken maar ik had hem nooit als patient gezien dus nooit netjes van voor tot achter onderzocht. Dus toen ik de rest van zijn lymfeknopen ging navoelen bleken ze allemaal zo groot als eieren te zijn (en normaal zijn ze ong 1 cm doorsnee). En gegeneraliseerd vergrote lymfeknopen is iets wat niet past bij een milt-tumor. Althans, ik heb het nog nooit gezien, en mocht het er wel bij horen, dan is dat omdat het utigezaaid is dus dan heeft operatie ook geen zin. Veel aannemelijker was dat het maligne lymfoom was (ook kanker, maar een andere vorm). Daar hoort dan weer geen vrij bloed in de buik bij, maar in combinatie met de tickfever en dus slechte stolling zou dat misschien wel weer kunnen?? Dus we hebben de operatie gestaakt en biopten genomen van de lymfeknopen. En ondertussen hem opgestart op prednison.
Binnen 2 dagen werden zijn lymfeknopen aanzienelijk kleiner en ging Jake beter eten. Ik heb het weekend bijna niets gedaan omdat ik hem niet alleen durfde te laten maar al helemaal geen lange wandeling met hem wilde gaan maken en ik was zoooo blij toen ik hem levend en wel bij de eigenaar af kon leveren. Maar het was echt de meest dramatische oppas-sessie ever. Je krijgt een ‘gezonde’ hond mee naar huis en je brengt hem terminaal ziek terug bij de eigenaar. Feitelijk is dat natuurlijk niet mijn schuld en heeft ie misschien zelfs wel geluk gehad dat we er op dit moment achter zijn gekomen, maar ik voelde me er toch een soort van schuldig over.
Inmiddels zijn we 3 weken verder en heeft Jake inderdaad vastgesteld Maligne Lymfoom maar hij doet het goed op de prednison. En de eigenaar blijft belachelijk positief “je zal zien dat ie er nog maaaaanden mee leeft, het is zo’n gezonde hond” maar hij weet inmiddels wel dat het op een gegeven moment op houdt.
Schrale troost voor mij is dat ik er wel aardig voor betaald heb gekregen, maar als ik opnieuw zou mogen kiezen zou ik liever een stressvrije week hebben.