De reis is begonnen....

en hoe kon het ook anders... het ging niet helemaal van een leien dakje.
Natuurlijk heb ik donderdag mijn halve middag die voor inpakken en de laatste boodschappen bedoeld was, gevuld met skypen met Muppet, het irritant verslavende spelletje plants vs. zombies en een uur eufonium-knoeien met m'n Steven Mead meespeel-duetten (hilarisch! dat er uberhaupt iemand op komt om eufonium duetten te maken, het klinkt zo maf)
Toen moest ik nog 2 uurtjes werken en savus kwam de Turk nog even een filmpje kijken.... resultaat... ik lag pas om 2.15 in bed, maar de tas was in ieder geval ingepakt.
's Ochtends de laatste dingetjes doen, kippen voeren, auto leegruimen en wegzetten en afwassen. En om 8 uur stond m'n chauffeur voor de deur (nee hij is niet blijven slapen ;-) Alles mooi op schema, deur afgesloten... maar die sleutel.... die heb ik niet nodig, die kan ik alleen maar kwijtraken. Dus hup! terug door de brievenbus. Ik zei nog tegen de Turk: "Haha, dan moet je niet iets binnen laten liggen, dan heb je wel een probleem" (en dat had ik niet want ik had alles ingepakt)
*plof* (sleutel valt op de deurmat).... stilte....KUT!!! Pinpas!!! Die zit nl al een tijdje los in mijn jaszak want het is winter dus die jas heb ik altijd aan... maar niet vandaag want in Maleisie is het geen winter... DOH! Dus annemiek&Emiel uit bed gebeld. Gelukkig is dat 1min rijden dus dat ging redelijk soepel.
Terug thuis; deur open, pinpas pakken, deur op slot, terug in de auto.... - DOH!! Zie ik ineens dat het raampje van onze auto nog zo'n 20cm open staat (was nl beslagen toen ik hem weg ging zetten, dus had hem open gedaan) - uit auto gestapt - terug naar het huis gedraafd - deur open - autosleutel zoeken - naar auto - raampje dicht - sleutel terug in het huis leggen - deur op slot - terug in de auto (wat was ik blij dat ik niet met de trein was!!) - sleutel terug brengen bij A&E.... maar ik heb daarna niet meer rustig gezten... 'staat de verwarming wel uit?'.... 'heb ik mijn tas eigenlijk wel in de auto gelegd?' echt ik ging me over de meest onzinnige dingen druk maken. Maar gelukkig komt Annemiek dagelijks langs dus die kan dan even kijken of het huis er nog staat.

Verder ging het allemaal redelijk soepel, boarden ging allemaal netjes, dit keer zonder full-body massage of verstekeling schroevendraaien die voor slechts 15 euro weer naar huis gestuurd kan worden... alles geheel vlekkeloos. En al redelijk snel begon het vliegtuig te rijden. Nou kennen we die info filmpjes inmiddels wel en alhoewel die Maleisische air-attendants mooie figuren zijn, begon ik al gauw aan mijn vers gekochte Quest-psychologie.
Bij de easyjet vluchten nemen ze altijd de polderbaan dus dan hobbel je nog rustig 15-20 min rond. Nu zat ik niet bij het raam en mijn quest was erg interessant maar na 3 artikelen viel het me op dat we nog steeds maar wat aan het hobbelen waren (en dit ticket kostte genoeg om niet op de polderbaan te hoeven!) Na nog wat hobbelen zag ik ineens het hele terminal-gebouw weer in beeld komen... ohjee, ben ik misschien in het schiphol-sight-seeing-vliegtuig gaan zitten ofzo?! Maar nee, er bleek een medisch gevalletje te zijn, geen grote paniek, maar wel ruim 2 uur vertraging! (wat uiteindelijk niet zo erg was, want nu waren we mooi om half9 sochtends aan.

En nu zit ik dus in Kuala Lumpur, ik had me toch best een beetje druk gemaakt, maar Ollie had me gister al moed in gesproken door te zeggen dat als je India hebt gezien het allemaal wel mee valt... en inderdaad. Geen duwende mensen, geen boze gezichten, geen stampvolle zweetlucht-bussen, en geen getoeter. Het OV is ook allemaal best goed geregeld, dus ik ga morgen maar eens een bus wagen... (bussen zitten hier vaak zelfs half leeg!!!)
Ik heb verdern og niet heel veel bruisends gedaan, ik zit in china town, dus daar ben ik even doorheen gestruind... ik wilde nog a-la-de-Buurjongen compleet verdwalen, maar daar moet je toch best een eind voor lopen en opeens liep ik in een deel waar de hele straat vol stond met hang-indiers (little-India.. verrassend), dus opzich wel een bekend tafereeel, maar dat zijn praktisch alleen maar mannen en ze keken me aan alsof ik verdwaald was (goed, dat was ook de bedoeling, maar niet dat andere mensen dat zelfs dachten)... dus dat voelde niet helemaal confortabel en ben dus maar weer omgedraaid.
Het gaat prima in mijn eentje, geen heimwee oid, maar LEUK kan ik het ook niet noemen (maar goed, ik begin nu ook moe te worden, heb de afgelopen 48 uur maar 6 uur geslapen denk ik, dus dan vind ik sowieso niet zo veel meer leuk)
Maar goed, over 3 dagen zie ik Joost en Dina al en een dag later de rest... dus tot die tijd vermaak ik me nog wel.

Nou dit was het even.
(foto's maken ben ik nog steeds niet zo'n held in helaas... dus ik laat soms wat mooie momenten voorbij gaan :-s)