De eerste dagen

Ik krijg op een of andere manier geen woord opgeschreven, maar toch maar even een poging.

Zondagochtend om 4 uur ging de wekker, de hele boel in de auto geladen en op weg naar Schiphol.
Op Schiphol leek het of Milou de bui al voelde hangen. Ze liep ontzettend nerveus heen en weer te trippelen. Ik wilde zo snel mogelijk naar het strookje gras buiten om haar nog even te laten plassen, maar nog voor daar waren kon ze het opeens niet meer ophouden en ging midden in de gang zitten poepen. Gelukkig liep er op dat moment niemand anders dus opgeraapt en door gelopen. (Ze doet zoiets normaal echt NOOIT, maar het is een keer eerder voorgevallen... in de afgeladen aankomsthal op Schiphol)
Bij het inchecken ging alles prima, alles liep behoorlijk vlekkeloos en Milou gedroeg zich echt voorbeeldig ook de vlucht ging goed.Helaas geen grappige anekdotes

Toen de aankomst op Sint Maarten. Ik was een beetje huiverig voor de immigratie. Ik weet dat ze lastiger kunnen doen als je invult dat je er komt werken, en bij hoeveel dagen ik in het land zou zijn kon je een getal van 2 cijfers invullen, maar dat lukt niet als je van plan bent om een jaar te blijven, dus dat had ik open gelaten. Doorgaans houden mensen op een luchthaven geloof ik niet zo van hun baan want ze reageren bijna altijd boos en er kan geen lachje van af. Maar ik had geluk, deze mevrouw zei eerst wat vinnig dat ik mijn paspoortnummer niet goed had ingevuld (ik had mijn persoonsnr ingevuld) maar daarna vertelde ze dat ze tot voor kort ook niet wist hoe dat zat. De afleiding was in ieder geval groot genoeg dat ze er überhaupt niet meer aan dacht om de rest van het formulier te bekijken en ik zo door mocht lopen.
En toen was het wachten op Milou, dat duurde echt flink lang, alle andere passagiers waren al lang weg terwijl ik, gelukkig samen met een andere vrouw, op onze hondjes stond te wachten. In de tussentijd heb ik met de jongen met het steekwagentje staan babbelen die 20 jaar geleden in Capelle heeft gewoond! Uiteindelijk bleek dat ze de honden bij de cargo hadden afgezet (waar op zondag niemand is) dus na een half uur kwamen ze dan toch door het goeie gat naar buiten.
Toen moest het papierwerk nog nagekeken worden maar dat had ik allemaal goed voorbereid dus dat was zo gepiept en toen kon ik naar buiten. Daar werd ik opgewacht door dokter Glen en Shelli, zijn vrouw en manager. Die hebben mij naar Fokelien gebracht, een Nederlandse die ook op de kliniek werkt, en haar man Nico. Daar werden we ontvangen met oerhollandse kwarktaart.
Bij hen zit ik de eerste anderhalve maand ongeveer om een beetje wegwijs te worden en vanuit daar zelf iets te zoeken. Ze hebben een mooi huis met uitzicht op zee en een mini zwembadje.
Die avond ben ik vrij vroeg naar bed gegaan omdat ik toch al behoorlijk lang op was.
De eerst echte dag was het de bedoeling dat ik meteen zou gaan werken maar ze hadden onderling besloten dat ik toch echt beter de eerste dag vrij kon zijn. Dus ik was vanochtend om 6 uur wakker (dan wordt het licht) en heb ik eerst maar eens een beetje mijn tas uitgepakt. Toen ben ik een stuk over het strand gaan lopen met Milou (precies toen de enige echtheid van de dag over trok) en daarna ben ik weer in slaap gevallen.
Er is hier waar het huis staat nog niet zo heel veel te doen, er is van alles in aanbouw en er staat een dure strandtent maar verder geen andere winkels oid en aangezien ik nog geen auto heb en geen idee waar alles is, had ik vandaag niet echt zin om op onderzoek uit te gaan.
Smiddags ben ik even bij de praktijk gaan kijken (ik werd door Shelli opgehaald) dus daar heb ik even een blik kunnen werpen. Ik denk toch wel dat het mooiste van de praktijk.... de website is :-D Ze hebben de afgelopen 2 jaar veel aan de praktijk opgeknapt, maar het is wel even een flinke stap terug van wat ik gewend ben, de patiëntenkaarten zijn daadwerkelijk nog mappen met geschreven papier (een computer programma ligt wel in de planning), de röntgenfoto's moeten nog met de hand ontwikkeld worden en er is een echo, maar zoals dokter Glen zelf al zei "die leeft al langer dan jij en ik", het is een flink apparaat met uitgedroogde knoppen en waarschijnlijk alleen leuk als je zin hebt om sneeuw te zien, maar diagnostisch niet echt nuttig. Ik zal kijken of ik binnenkort wat foto's kan nemen van hoe alles eruit ziet.
Daarna zijn we even langs de supermarkt gereden en daar blijkt ook meer dan genoeg keus te zijn (redelijk veel Nederlands spul)

Verder moet ik gewoon veel gaan regelen nu, eens eigen auto is toch echt wel handig, een woning, inschrijven, een bankrekening openen.
Straks mijn eerste echte werkdag en aangezien Fokelien vrij is en ik nog geen auto heb meteen met een lokaal busje.... Ik ben benieuwd