Sorry, mijn naam is Corry

Sorry sorry sorry, ik kom er niet helemaal aan toe om wat te posten. Ik ga mijn best doen om het weer op te pikken maar tot dan toe neemt mijn mama de pen even over. Dus hierbij haar (belachelijk lange edoch gedetailleerde verslag)
Enjoy!



31 december 2014

M'n vliegreis van 30 uur zit erop... alles bij elkaar was ik onderweg van maandagochtend 9 uur tot dinsdagavond 8 uur.
Lekker uitgerust kwam ik het vliegtuig uitstappen op St. Maarten.
Blij verwelkomd door Milou, en natuurlijk door Willemijn.
Ze moesten buiten wachten, want Milou mag de terminal niet in.
Milou ging ter plekke in de "aai-stand": liggend op de rug, pootjes omhoog: of ik maar even lekker haar buikje wilde aaien...

Om even bij het begin te beginnen: 
Omdat er geen sneeuw meer lag (het was zelfs 4 graden!), bracht Jan me per auto naar Schiphol. Wat natuurlijk heel gezellig was - vooral voor mij.
Jan mocht al even ervaren wat reizen per US Airways betekent: heel veel wachten…
Je hebt thuis al netjes via internet ingecheckt, maar dat gaan ze dan nog eens helemaal opnieuw doen. Ik stond dus ruim 3 kwartier in de niet overdreven lange rij, het duurde alleen steeds maar lang voordat de volgende aan de beurt was.
En… ik kreeg te horen dat ik mij, inclusief mijn bagage in Philadelphia verder moest inchecken, omdat dat op een andere dag was.
Daarna moest ik me al om kwart over 11 melden bij de gate (vertrek 13.00 uur).
Dus snel een espresso bij één van de Schiphol cafeetjes, en een afscheidsknuffeltje.
Ik wilde ook nog een boek kopen (Maffiamaat) van een gekregen boekenbon, dat ging snel en ik zat dus keurig om kwart over 11 bij de gate.
Ik was niet de eerste...
Een lange rij van ruim 100 wachtenden.
Facebookers onder jullie hebben al gelezen dat ik die rij op een afstandje heb zitten waarnemen, intussen mijn (oude) telefoon opladend aan een stopcontact in de internet-zone.
Was ik maar zo slim geweest meteen m'n I-phone een beetje bij te laten tanken...

Na een uur op mijn uitzichtpost te hebben doorgebracht kwam het einde van de rij in zicht.
Ik sloot mij met andere slimmeriken aan, en moest mij vervolgens onderwerpen aan een vragenvuur van een Nederlandse steward die mij uiteindelijke wist te ontfutselen, dat ik in mijn ruimbagage ook wel wat koffie had "verstopt".
Een pakket, gekregen van Eus, met een stuk of 50 zakjes latte macchiato.
Maar ja... was dat wel te vertrouwen????
Zat er niet wat anders in?
Hoe lang kende ik die meneer al? 
Ik slingerde er maar 4 jaar tegenaan... sorry Willemijn, ik kende hem allang vóórdat jij hem kende ☺

Toen nog de heisa met alle extra's uittrekken: schoenen, fleece, riem (die ik gelukkig niet had), door een apparaat heenlopen, met de hand gefouilleerd worden tot op behoorlijk intieme plekken (wel door een vrouw).

Daarna ging het allemaal heel vlotjes, rustige vlucht, lekker zitten lezen, heerlijk gegeten, lekker geslapen, een ijsje om weer bij wakker te worden, nog een "welcome-snack" met een glaasje wijn. Ik vond het allemaal heel relaxt.

Philadelphia, half 5 (NL: half 11)
Oeps, als je achter in het vliegtuig zit, kom je ook achteraan in de rij, en de rij bij de douane werd gevuld met reizigers uit vliegtuigen overal vandaan, dus een uitzicht-plekje zou ook niet helpen…
2 uur staan, schuifelend in de rij, ten einde bij de douane te belanden: fingerprints van al je vingers, foto van je hoofd, zonder bril, lijstje inleveren met wat je allemaal bij je hebt… niks natuurlijk, maar daar trapte die meneer niet in.
Kom ik wederom op de proppen met mijn latte macchiato.
Of ik dan maar even 10 andere artikelen uit mijn tas wilde opnoemen, in t Engels natuurlijk, dus ik stond nogal te hakkelen. Na het opnoemen van rode schoenen, waterschoenen, Crocks, hield hij het voor gezien en mocht ik mijn bagage op gaan zoeken.
Die stond daar te wachten, van de band afgehaald… samen met zo’n stuk of 50 andere koffers.

Door naar de transferbalie, waar ik moeiteloos 2 instapkaarten kreeg voor de volgende dag.
Maar ja… bagage kon ik pas de volgende dag inleveren, US Airways was al dicht.

Wat nu?
De terminal is niks anders dan een kale stenen hal met een paar bankjes, geen cafeetje, geen koffie, geen geldautomaat, helemaal niets.
Achter de ingang naar de gates is van alles, maar daar kwam ik natuurlijk niet in met mijn grote reistas… En daar had ik nou de nacht willen doorbrengen!

500 meter verder zou je wel koffie kunnen drinken, en zo belandde ik bij terminal B, met op zichtafstand de receptie van het Marriott hotel.
Verder in de wijde omgeving ook helemaal niets te bekennen, I-phone intussen zo goed als leeg. Geen ruimte dus voor ruggenspraak, zelf beslissen: hotelkamer nemen.
En daar rolde ik om 2 uur NL tijd in m’n bed, rijkelijk vroeg dus, 8uur, maar ik moest er de volgende ochtend uiterlijk 4 uur weer uit.

Sliep redelijk rustig, maar was om half 3 (NL half 9) klaarwakker, tijd voor een bad (omdat de douche niet werkte, althans, ik snapte niet hoe ik de douchestand moest bewerkstelligen zonder schade toe te brengen aan de gehele installatie).
Daarna maar weer op pad met mijn bagage.
Weer die halve kilometer teruglopen, door de nacht, over een uitgestorven perron.

Helaas waren ze zo vroeg bij US Airways nog niet wakker.
Om 4 uur gingen de incheck-machines aan.
Voortvarend printte ik het reçu voor een koffer-label, N.B. à 25 dollar, maar vervolgens kwam er voorlopig weer niemand achter de balie zitten, dus geen label, en nog steeds aan mijn bagage gekluisterd.
(Overigens… ook bagagekluizen waren niet te vinden op de terminals)
Om kwart over 4 kwam er een mannetje die zei, dat ik met die reçu-print wel naar de B-terminal kon gaan, daar was al wel iemand.
Wederom een halve kilometer lopen, nu over de straat, met enkele andere ongelukkigen. Maar op de B-terminal bleek men een andere mening toegedaan, dus ik mocht weer teruglopen naar de A-terminal, waar na een half eindelijk mensen achter de balie plaatsnamen. Eindelijk m’n zware tas kwijt!

Om bij de gate te komen moest natuurlijk nog één hindernis genomen worden: de douane.
Dat nam nog een half uur in beslag, daarna verliep de reis eigenlijk weer vlotjes: 1,5 uur vliegen naar Charlotte, overstappen, volgende gate opzoeken en nog 3,5 uur vliegen.
En: Maffiamaat en Een mooie jonge vrouw zijn allebei uit. Qua thematiek hier en daar aardig overlappend…

Intussen had ik geen enkel teken van jetlag, en rolde moeiteloos het leven op St Maarten in.

Willemijn bracht mij in haar roze jeep voortvarend bij haar huis.
Een klein stukje verkeerschaos, wat hier heel normaal blijkt te zijn, maar al snel waren we bij de ingang van de estate: een ommuurd gebied met een stuk of 200 huizen, met een echte security-guard aan de slagboom. Twee van hen springen eruit: Hamilton en Kenroy, elke dag hebben ze een babbeltje: Hoe gaat het, goed heb je een leuke dag gehad?
Willemijns cottage is een kleine oase.
Binnen is er precies wat je binnen nodig hebt: Een badkamertje, een tweepersoonsbed, nog een klein éénpersoonsbedje/bank, een bureautje en een flinke klerenkast.
Buiten een keukentje, een eettafeltje en een paar luie stoelen om van het buitenleven te genieten.
Milou ligt aan een lijn, want als ze los is, vertrekt ze steeds om zichzelf even uit te laten in de bushbush achter het huis. Ze kan de estate niet uit, dus Willemijn laat het maar zo, als het zo uitkomt.

De avond valt hier vroeg: om 6 uur is het donker, de cicaden beginnen hun concert.
Heel genoeglijk: kaarsjes, lampjes en tuinfakkels geven het nodige licht.
Als je gaat staan, kijk je tot aan het vliegveld.
Als ik aan tafel zit in de open keuken (letterlijk een open keuken) kijk ik door een opening tegen een groene berg aan met nog wat huizen ertegenaan geplakt, vooral ’s avonds een leuk gezicht.

Er zijn naast Milou nog een aantal huisdieren.
Willemijn meldde al dat er supergrote spinnen zijn… ik heb ze (gelukkig) nog niet gezien. Een ratje komt dagelijks op bezoek in de keuken. Blijkbaar ligt die op zijn doorgaande route, hij komt alleen via een rooster omhoog geschoten en verdwijnt dan na even rondgekeken te hebben weer via een muurtje boven de keukenkastjes.
Erg veel muggen zijn er ook.
Jammer voor Willemijn dat haar bloed nog zo lekker smaakt, mij laten ze met rust…
En in de tuin vliegen talloze kolibries, schattig om te zien, en met elke lichtval weer andere schitteringen in hun zwarte kleur.

Dinsdagmiddag hebben we eerst flink boodschappen gedaan. Mijn oog viel op een fles Ketel One Wodka… volgens mij is het gewoon jenever. Ik drink het uit een espressokopje, wat prima smaakt.
’s Avonds aan de bonen/groentesoep die Willemijn had bereid, heerlijk.
En toen toch maar bijtijds het bed in, uurtje of 10.

De ochtend van Oudejaarsdag moest Willemijn werken. Ik kon intussen mooi Milou uitlaten, en de estate verkennen, in de warmte. Tijdens die eerste wandeling hadden we meteen een ontmoeting met een reusachtige gele leguaan, waar Milou heel graag achteraan wilde, maar ze zat aan de lijn, dus dat ging net als in Nederland met een kat… heel veel getrek, maar dan ben jíj de baas.

’s Middags werden de zwemspullen ingepakt en reden we naar een strandje ergens op het Franse deel: Happy Bay Beach.
Nadat de auto was geparkeerd nog een kwartiertje struinen door de duinen, al was het meer klauteren over rotsachtige paadjes. Milou liep los… en liet ons vele leguanen ontdekken.
Op het strand hebben we een poosje gelegen, met een Quest en een Opzij in de hand, enige keren onderbroken door een duik in zee.
Willemijn en ik zijn allebei geen echte strandmensen, maar met de afwisseling van een aantal keren lekker even zwemmen is het wel te doen.
Intussen valt er natuurlijk heel wat te zien, vooral op oudejaarsdag: Achter ons werd een kampement opgebouwd door een hele familie. Ze kwamen aansjouwen met enorme voorraden eten en drinken, een koelbox in de vorm van een schatkist, 1 meter lang en toch wel zo’n 60 cm hoog en diep.
Er werd een tentzeil bevestigd aan 4 palmbomen, zodat ze een dak boven hun hoofd hadden. Alle mannen waren in de weer. Toen ze klaar waren werden er ook nog allerlei gejutte houten platen aangesleept, vermoedelijk om tafels van te maken. Er werd ook nog een enorme koepeltent opgezet. De kinderen speelden intussen in het water, de vrouwen hadden elkaar van alles te vertellen. Ze hebben vast een gezellige nacht gehad.
Wij gingen weer naar huis, om ons op te knappen voor de avond. We zouden naar één van de dierenartsassistentes toegaan, waar Willemijn veel contact mee heeft, Eva, een Poolse.
We hadden een rustige avond, aten bij de Chinees, speelden poker met de (volwassen) kinderen van Eva, en konden om 12 uur vanuit de verte het vuurwerk ter hoogte van het vliegveld aanschouwen, mooi om te zien, weinig rommel, weinig lawaai, heerlijke buitentemperatuur.
Om 1 uur waren we weer thuis, de verkeerschaos was weer compleet, net als ‘s middags
Jan zei nog: St. Maarten is net zo groot als Texel. Maar daar stopt de vergelijking dan ook ongeveer. Dat verkeer is echt een gekkenhuis, Amsterdam is er niks bij.
Alleen zijn er haast geen straten, maar het verkeer staat allemaal boven op elkaar, en er zit weinig beweging in.


1 januari 2015

Vandaag eerst lekker uitgeslapen, tot 10 uur, en rustig ontbeten. De champagne van gisteren moest er nog even uitwasemen.
Om 12 uur onderweg naar Guana Bay, achter Philipsburg.
Heerlijke wandeling: rust en ruimte, water, wind en wolken.
De temperatuur viel mee, want het waait hier stevig.
Een wandeling van anderhalf uur heen en anderhalf uur terug, rotsachtig, goed begaanbaar bergpad, één lastig stukje.
Maar Milou makte er een route met 100 lastige stukjes van: op en af steile bergwanden, op zoek naar leguanen. Liefst steeds weer tot aan zeeniveau afdalen! In het begin stond ik doodsangsten uit, maar het is ongelooflijk zo goed als ze dat doet: Een echt berggeit!
Ons eindpunt (nouja, omkeerpunt) was de Natural Pool die we onderweg tegenkwamen, mooi voor een echte Nieuwjaarsduik. Heerlijk, alleen uitkijken voor de zee-egels bij het weer aan land gaan.
Heerlijk gewandeld, vrijwel geen mens tegengekomen, veel pelikanen en leguanen gezien. Oja, en fossiele resten gevonden om mee naar huis te nemen.

Ik geloof langzamerhand dat je hier heel goed vakantie kunt houden, al was Philipsburg, waar we op de terugweg even stopten voor een smoothy, wel weer even slikken: vele cruiseschepen leggen daar aan, de boulevard is vergeven van de toeristen.

Vanavond lekker rustig op het terras gezeten, om dit verslag af te schrijven.
Willemijn gaat het morgen op haar “waarbenjijnu” zetten